Tijdens de ontmoeting met de priesters van Rome heeft Paus Franciscus de roeping van de priester tot een dienst van barmhartigheid in herinnering geroepen. Hij voegde daarbij anekdotes uit zijn eigen leven toe aan zijn voorbereidde tekst. De dienst van de barmhartigheid bereikt volgens de Paus zijn hoogtepunt in het sacrament van de verzoening.
Het sacrament van de verzoening is in het bijzonder nodig voor “mensen die de Kerk verlaten hebben, omdat zij niet willen dat iemand hun wonden ziet … Er zijn veel gewonde mensen, mensen die door materiële problemen verwond zijn, door schandalen, ook schandalen in de Kerk”.
Streng noch slap
Franciscus spoort de priesters aan tijd te besteden aan het biecht horen en daarbij te verwijden te streng, danwel te slap. “Het is normaal dat verschillende biechtvaders verschillende stijlen hebben maar die verschillen mogen niet substantieel van aard zijn, de gezonde morele leer en de barmhartigheid op het spel zetten”. Noch de erg tolerante, noch de bijzonder strenge priester getuigt van Christus, want “geen van beiden neemt de persoon voor hem serieus”. “De rigoureuze priester nagelt de persoon aan de op een koude en starre manier begrepen wet. De toegeeflijke priester, van de andere kant, is slechts schijnbaar barmhartig maar neemt de gewetensproblemen van de betreffende persoon niet serieus en minimaliseert de zonde”.
Huilen
Paus Franciscus heeft een paar standaard vragen die hij een priester die om raad komt vragen stelt, vragen die de Paus zichzelf stelt “als hij alleen is met de Heer.” Zo vraagt hij hen of ze huilen. Jezus was ontroerd om mensen die leken op “schapen zonder herder” en om mensen die geestelijk of lichamelijk pijn leden. En priester moet een “man van barmhartigheid en mededogen zijn, dicht bij zijn mensen en de dienaar van allen”.
“Aseptische priesters — zij die lijken op iemand die in een laboratorium werkt, helemaal schoon en perfect — helpen de Kerk niet”. De wereld is rommelig en vol van mensen die bebloed zijn door de strijd van het leven. “Wij priesters moeten dáár zijn, dicht bij de mensen”.
Beschaamd
De zieken, de ouderen en kinderen leren de priester om vol erbarmen te zijn. “Durf je hen aan te raken of ben je beschaamd? .. Aan het einde der tijden, zullen zij die het toegestaan wordt het verheerlijkte vlees van Christus te aanschouwen, alleen diegenen zijn die niet beschaamd waren het vlees aan te raken van hun verwonde en buitengesloten broeders en zusters.”
Priesters moeten de compassie en de kracht hebben “met en voor de mensen te lijden, zoals een vader en een moeder lijden voor hun kinderen en zich zorgen over hen maken”.
Lef hebben
Franciscus sprak nog van een andere priester uit Buenos Aires, iets jonger dan hij en een heel populaire biechtvader, die zei dat wanneer hij scrupules had over het vergeven van zoveel mensen, “ik de kapel in ga en Jezus in het tabernakel zeg: ‘Sorry, het is allemaal jouw schuld want ik volg slechts jouw voorbeeld’”.
De Paus vroeg de priester of zij voor hun mensen bidden voor het tabernakel en voor hen pleiten bij God om hun parochianen te sparen, zoals Mozes en Abraham met God in discussie gingen om hun volk te sparen. De oudtestamentische patriarchen hadden ‘lef en de priester van vandaag moet dat ook hebben.
CNA
Publicatiedatum: 8 maart 2014
Laatst bewerkt: 25 maart 2014
