De eerste Paus Franciscus - Audiëntie
Goede Week is een tijd van genade
(27 maart 2013) van paus Franciscus vond plaats op 27 maart.
Vandaag wil ik stilstaan bij de Goede Week, waarin we Jezus vergezellen in zijn lijden, dood en verrijzenis. Tijdens zijn aardse missie trok Jezus door de straten en wegen van het Heilig Land. Hij sprak tot allen zonder onderscheid, tot groten en nederigen, tot machtigen en zwakken; Hij bracht Gods barmhartigheid en vergeving; Hij genas, troostte, toonde begrip, gaf hoop; en aan allen bracht Hij de tegenwoordigheid van God, die geïnteresseerd is in elke man en vrouw. God verwacht niet dat wij naar Hem toegaan, maar Hij komt naar ons. God doet steeds de eerste stap.
In de Goede Week beleven wij het hoogtepunt van Gods liefdesplan voor de mensen. Jezus komt naar Jeruzalem om zich helemaal te geven, niets voor zichzelf te houden, zelfs niet zijn leven. Bij het Laatste Avondmaal deelt Hij het brood met zijn vrienden en geeft hun de kelk 'voor ons'. De Zoon van God biedt zich ons aan; geeft ons zijn Lichaam en Bloed in handen om zo altijd met ons te zijn en te midden van ons te wonen. In de Hof van Olijven, net als in het proces voor Pilatus, bood Hij geen verzet, maar gaf zijn leven prijs 'totterdood' (Jes. 53, 12).
Jezus leefde de liefde die tot opoffering leidt, niet op een passieve manier of als onvermijdelijke bestemming; Hij verborg zijn diepe menselijke bewogenheid niet in het aanschijn van de gewelddadige dood, maar vertrouwde zich helemaal toe aan de Vader. Jezus gaf zich vrijwillig over aan de dood om te beantwoorden aan de liefde van God de Vader, in volmaakte eenheid met zijn wil, om zijn liefde te tonen voor ons. Op het kruis heeft Jezus mij lief gehad en zichzelf overgeleverd voor mij (Gal. 2, 20). Ieder van ons kan zeggen: Hij heeft mij liefgehad en Hij heeft zichzelf overgeleverd voor mij.
De Goede Week beleven, is steeds meer binnengaan in de logica van God, in de logica van het kruis. Dat is niet op de eerste plaats die van pijn en dood, maar die van de liefde en van het zichzelf geven. Het is binnengaan in de logica van het Evangelie. Christus navolgen, met Hem gaan, vereist een uit ons zelf treden. Treden uit een vermoeide en geroutineerde manier van geloven, uit de verleiding zich op te sluiten in de eigen patronen die uiteindelijk de horizon afsluiten van Gods creatieve handelen. God treedt naar buiten om midden onder ons te komen, om zijn genade te brengen die redding en hoop geeft.
Als wij Jezus willen volgen en met Hem willen blijven, moeten wij niet tevreden zijn met het alleen maar verblijven in de behuizing van de negenennegentig schapen, maar dienen wij daaruit te treden en met Hem op zoek te gaan naar het verloren schaap, het schaap dat het verst weg is geraakt. God ging van zichzelf uit in Jezus en Jezus ging van zichzelf uit voor ons, voor ons allemaal.
Men kan ook zeggen: "Maar, vader, ik heb geen tijd"; "Ik heb nog zoveel te doen"; "Het is zo moeilijk". Vaak stellen we ons tevreden met een enkel gebed, met een verstrooid gevolgde en niet regelmatige zondagsmis, met een gebaar van liefdadigheid, maar het ontbreekt ons aan de moed om 'uit ons zelf te treden' om Christus te brengen aan de ander. Wij zijn een beetje als Petrus. Zo gauw Jezus spreekt over zijn lijden, dood en verrijzenis, over zelfgave, over liefde voor allen, neemt de apostel Hem terzijde en berispt Hem. Wat Jezus zegt, verstoort zijn plannen, lijkt onacceptabel, ondermijnt zijn gevoel van messiaanse zekerheid dat hij had opgebouwd. En Jezus ziet naar zijn leerlingen en wendt zich dan tot Petrus met een van de meest harde bewoordingen uit het Evangelie: Ga weg, satan, terug! want gij laat u leiden door menselijke overwegingen en niet door wat God wil (Mc. 8, 33).
God denkt steeds in barmhartigheid: vergeet dat niet. God is de barmhartige Vader! God denkt als de vader die wacht op de terugkeer van de zoon en gaat hem tegemoet, Hij ziet hem van verre komen... Dat betekent dat Hij alle dagen gaat zien of zijn zoon thuiskomt: dit is onze barmhartige Vader. God denkt als de Samaritaan, die het slachtoffer niet benadert uit medelijden, maar om te redden zonder er iets voor terug te vragen. Zo denkt God. God denkt als de herder die zijn leven geeft om zijn schapen te verdedigen en te redden.
De Goede Week is een tijd van genade die de Heer ons geeft om de deuren van ons hart te openen en om 'naar buiten treden' de ander tegemoet, om deze dichter bij het licht en de vreugde van het geloof te brengen. Altijd naar buiten treden! Met Gods liefde en tederheid, met respect en geduld, in de wetenschap dat het God is, die ons begeleidt en al ons handelen vruchtbaar maakt.
Samenvatting en vertaling: Sef Adams
Bron: Katholiek Nieuwsblad
Publicatiedatum: 29 maart 2013
Laatst bewerkt: 4 april 2013
