Geachte afgevaardigde,
Zeer geëeerde dames en heren,

Ik verheug me u te ontvangen naar aanleiding van de door uw parlementsfractie georganiseerde studiedag over Europa. De Romeinse Pausen hebben steeds veel belangstelling gehad voor dit continent. De huidige audiëntie is een voorbeeld daarvan en sluit aan bij talrijke ontmoetingen tussen mijn voorgangers en christelijk geïnspireerde politieke bewegingen. Ik dank de geachte afgevaardigde, de heer Pöttering, voor zijn woorden die hij uit naam van u allen tot mij gericht heeft en heet hem en u allen van harte welkom.

Europa heeft te maken met talrijke complexe en zeer belangrijke problemen, zoals de uitbreiding en de ontwikkeling van de Europese integratie, met de steeds preciesere definitie van de politieke relaties met de buurlanden binnen de Unie en de discussie over het maatschappelijk model. Om deze doelen te bereiken zal het belangrijk worden zich op creatieve wijze trouw door het christelijke erfgoed te laten inspireren, dat op zulk een bijzondere wijze aan de ontwikkeling van de identiteit van dit continent heeft bijgedragen. Door de waardering van haar christelijke wortels zal Europa in staat zijn, beslissingen van haar burgers en volkeren een zekere oriëntering te geven, dat hun sterker in het bewustzijn roept dat ze tot een gemeenschappelijke civilisatie behoren en in allen het engagement ondersteunen zich in te zetten voor een betere toekomst door de uitdagingen van nu aan te gaan. Ik waardeer het daarom dat uw groep het christelijke erfgoed van Europa erkent. Dit biedt waardevolle ethische richtlijnen bij het zoeken naar een gemeenschapsmodel, dat op de uitdagingen van een reeds globaliserende economie en op demografische veranderingen een gepast antwoord geeft, waar het de groei van arbeidsplaatsen, de bescherming van het gezin, gelijke opleidingsmogelijkheden voor de jeugd en sociale voorzieningen verzekert.

Uw ondersteuning van het christelijk erfgoed kan bovendien wezenlijk daartoe bijdragen om de huidige in Europa wijd verbreidde cultuur te overwinnen die eigen religieuze overtuigingen in de private en subjectieve sfeer verband. Een op deze principes gebaseerde politiek ontkent niet alleen een openbare rol van het christendom, meer in het algemeen sluit dit een binding aan de religieuze traditie van Europa uit, die, ondanks de confessionele verschillen zo duidelijk naar voren komt. Op deze wijze bedreigt zij de democratie op zich, die afhangt van de sterkte van haar waarden, die ze bevordert Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Encycliek, Over de waarde en de onaantastbaarheid van het menselijk leven, Evangelium Vitae (25 mrt 1995), 70. Omdat deze traditie juist door hetgeen, wat we de veelzijdige eenheid kunnen noemen, waarden doorgeeft die voor de gehele maatschappij principieel zijn, kan een binding aan haar voor de Europese Unie alleen maar een verrijking betekenen. Het zou een teken van onrijpheid, wellicht zelfs zwakte, zijn zich liever er tegen af te zetten of te ontkennen, in plaats van de dialoog aan te gaan.

Hiermee samenhangend moet men erkennen dat een bepaalde seculiere halsstarrigheid zich als een vijand van de tolerantie en een gezonde seculiere opvatting over staat en maatschappij toont. Daarom ben ik blij, dat de Europese grondwet in een gestuctureerde en blijvende betrekking tot de religieuze gemeenschappen voorziet en haar identiteit en correcte verwerkelijking van deze betrekkingen wil beginnen met medewerking van alle politieke bewegingen, ongeacht welke partij.

Wanneer Kerken of geloofsgemeenschappen zich in het publieke debat mengen en bezwaren uiten of bepaalde principes onder de aandacht brengen, is dit geen vorm van intolerantie of bemoeizucht, omdat zulke interventies er alleen op gericht zijn om het geweten van de mensen te verlichten, zodat ze in vrijheid en verantwoordelijkheid kunnen handelen volgens de ware eisen van de gerechtigheid, zelfs als dit in conflict is met situaties van macht en persoonlijk belang.

Het voornaamste doel van de interventies van de Katholieke Kerk in de publieke arena is de bescherming en bevordering van de waardigheid van de menselijke persoon, en daarom vraagt de Kerk bewust bijzondere aandacht voor principes waarover men niet kan onderhandelen. Een aantal daarvan treden vandaag duidelijk naar voren:

• de bescherming van het leven in al haar stadia, van het eerste moment van conceptie tot de natuurlijke dood;
• de erkenning en de bevordering van de natuurlijke structuur van het gezin - als een vereniging tussen een man en een vrouw gefundeerd op het huwelijk - en de verdediging ervan tegen pogingen om het juridisch gelijk te stellen met radicaal andere vormen van vereniging die het huwelijk beschadigen en destabiliseren, waardoor het bijzondere karakter en de onvervangbare sociale rol ervan verduisterd worden;
• de verdediging van het recht van ouders om hun kinderen op te voeden.

Deze principes zijn geen geloofswaarheden, hoewel ze door het geloof extra belicht en bevestigd worden; ze zijn deel van de menselijke natuur en daarom gemeenschappelijk aan de hele mensheid. Het bevorderen van deze principes door de Kerk is dientengevolge niet confessioneel van aard, maar gericht tot alle mensen, wat voor religieuze achtergrond ze ook hebben. Integendeel: hoe meer deze principes worden ontkend of miskend, des te meer moet de Kerk dit doen, omdat dit ingaat tegen de waarheid over de menselijke persoon, en een diepe wond toebrengt aan de gerechtigheid.

Lieve vrienden, terwijl ik u uitnodig door uw politieke activiteiten en, wat nog wezenlijker is, door uw verplichting op een authentieke en bestendige leven geloofwaardige en bestendige getuigen van deze grondbeginselen te zijn, roep ik over u en uw werk de blijvende bijstand van God af en als onderpand deel ik u en allen, die u begeleiden, van harte mijn zegen.

Zie ook:
Congregatie voor de Geloofsleer
Activiteiten en het gedrag van de Katholieken op het gebied van de politiek
(24 november 2002)
Familie, huwelijk en gezin
Medische ethiek