ENCYCLIEK AAN ZUN EERBIEDWAARDIGE BROEDERS, PATRIARCHEN, PRIMATEN, AARTSBISSCHOPPEN, BISSCHOPPEN EN ANDERE PLAATSELIJKE ORDINARII, DIE VREDE EN GEMEENSCHAP MET DE APOSTOLISCHE STOEL ONDERHOUDEN, AAN DE GEESTELIJKHEID EN DE GELOVIGEN VAN DE GEHELE WERELD, EN AAN ALLE MENSEN VAN GOEDE WIL

Eerbiedwaardige Broeders en dierbare Zonen, onze groet en apostolische Zegen

De Kerk is door Jezus Christus gesticht met de bedoeling dat zij voor alle mensen een welwillende moeder zou zijn en de uitdeelster van het heil. Het valt daarom niet te verwonderen dat zij steeds de bijzondere liefde en buitengewone toewijding heeft ondervonden van allen, aan wie de ijver voor de eer van de hoogste God en het eeuwig welzijn van de mensen ter harte gaan. Onder hen hebben zich vanzelfsprekend de plaatsvervangers van Christus op aarde, een ontelbaar aantal bisschoppen en priesters en een bewonderenswaardige menigte heilige Christenen onderscheiden.

Iedereen zal het daarom redelijk vinden dat wij bij de uitgave van onze eerste Encycliek, nadat wij door het ondoorgrondelijk besluit van God tot het hoogste Bisschopsambt geroepen werden, onze liefdevolle en eerbiedige aandacht als vanzelf richten op de Kerk.

Daarom nemen wij hier de taak op ons alle mensen steeds meer duidelijk te maken, hoe belangrijk het voor de mensheid is en hoezeer het de Katholieke Kerk ter harte gaat, dat zij beide elkaar ontmoeten, leren kennen en hoogachten.

Door de welwillendheid van God hebben wij vorig jaar op het feest van de H. Aartsengel Michaël bij het begin van de tweede zitting van het Tweede Vaticaans Oecumenisch Concilie het voorrecht gehad ons persoonlijk tot U te richten op een samenkomst in de basiliek van Sint Pieter. Wij hebben toen gezegd, dat wij het plan hadden, volgens de gewoonte van iedere Paus bij het begin van zijn pontificaat, ook schriftelijk een vaderlijk en broederlijk woord tot U te richten. Wij wilden enige gedachten meedelen, die zich in onze geest opdringen en in de praktijk zeer nuttig lijken als leidraad voor de aanvang van onze taak als Paus.

In feite is het echter moeilijk zulke gedachten uit te drukken, omdat wij die moeten putten uit een zorgvuldige overweging van de goddelijke leer, indachtig het woord van Christus: "Mijn leer is niet van Mij, maar van Hem die Mij gezonden heeft". (Joh. 7, 16) Bovendien is het nodig deze gedachten aan te passen aan de tegenwoordige toestand van de Kerk, nu naar binnen haar leven door langdurige beproeving zeer sterk is en tegelijkertijd naar buiten haar krachten zich intensief richten op het apostolaat. Tenslotte mag ons niet de tegenwoordige toestand ontgaan van de mensheid, waarop onze zending gericht is.

Toch is het niet onze bedoeling iets nieuws naar voren te brengen of volledig te zijn; daartoe dient de toegewijde inspanning van het Oecumenisch Concilie. Dat werk willen wij met onze eenvoudige, geschreven toespraak allerminst verstoren, maar veeleer prijzen en aanmoedigen.

Bij de uitgave van deze Encycliek is het niet ons voornemen een plechtig stuk samen te stellen, vooral ter behandeling van hoofdstukken uit de katholieke leer; ook willen wij niet bepaalde leerstellingen van morele of sociologische aard meedelen, maar U een eenvoudig bericht sturen, zoals tussen broeders en huisgenoten past. Wij willen immers met dit schrijven slechts overeenkomstig onze plicht ons hart voor U openleggen, om aan de gemeenschap van geloof en liefde, die tussen ons gelukkig bestaat, een steeds sterkere binding en grotere vreugde te geven. Zo willen wij onze pastorale waakzaamheid dagelijks vergroten, de zittingen van het Oecumenisch Concilie vruchtbaarder maken en ook enkele leerstellige en praktische beginselen beter in het licht stellen. Zij kunnen goed dienen als richtlijn voor de geestelijke en apostolische activiteit van de kerkelijke overheid en van hen die haar gehoorzaamheid verschuldigd zijn en medewerking verlenen of althans voor haar activiteit een welwillende belangstelling tonen.