Vanuit de binnenkerkelijke communio, is de liefde van nature gericht op een universele dienstbaarheid. Zij dwingt ons tot een engagement in een actieve en concrete liefde voor alle mensen. Deze liefde is op een even beslissende wijze kenschetsend voor het christelijk leven, de kerkelijke levensstijl en de pastorale programma's. In deze eeuw en in het millennium dat nu aanvangt, dient zichtbaar te worden, liefst met een nog grotere kracht dan voorheen, tot welke graad van toewijding de liefde voor de armsten ons kan leiden. Als wij werkelijk uitgaan van de beschouwing van Christus, moeten wij Hem ook kunnen ontdekken op het gelaat van al diegenen met wie Hijzelf zich heeft willen identificeren: "Want ik had honger en jullie hebben me te eten gegeven, ik had dorst en jullie hebben me te drinken gegeven, ik was vreemdeling en jullie hebben mij opgenomen, ik was naakt en jullie hebben mij gekleed, ik was ziek en jullie hebben naar me omgezien, ik was in de gevangenis en jullie kwamen naar me toe" (Mt. 25, 35-36). Deze bladzijde is niet zo maar een uitnodiging om lief te hebben; het is eigenlijk een bladzijde van een christologie die een lichtstraal op het mysterie van Christus doet schijnen. Aan deze bladzijde van het evangelie, evenzeer als aan haar orthodoxie, toetst de Kerk haar getrouwheid als bruid van Christus.

Men mag zeker niet vergeten dat niemand van onze liefde kan uitgesloten worden sinds "de Zoon van God door zijn menswording zich in zekere zin met elke mens heeft verenigd". 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk in de wereld van deze tijd, Gaudium et Spes (7 dec 1965), 22 Volgens de ondubbelzinnige woorden van het evangelie, is er in de persoon van de armen een bijzondere tegenwoordigheid van Gods Zoon. Hij gaf zijn Kerk een voorkeur voor de armen als opdracht. Door die optie legt men getuigenis af van de eigen stijl van Gods liefde, zijn voorzienigheid, zijn barmhartigheid. Zo zaait men in de geschiedenis het zaad van het Godsrijk dat Jezus zelf er tijdens zijn aardse leven heeft neergelegd door allen die beroep op hem deden voor hun geestelijke en materiële noden, tegemoet te komen.

In onze tijd zijn de noden die ons als christenen appelleren talrijk. Onze wereld treedt het nieuwe millennium binnen, getekend door vele tegenstellingen binnen de economische, culturele en technologische evolutie. Deze biedt grote mogelijkheden aan enkele bevoorrechten, maar tegelijkertijd blijven miljoenen en miljoenen mensen verstoken van iedere vooruitgang. Meer nog, ze blijven in de greep van levensomstandigheden die sterk beneden het minimum van de menselijke waardigheid liggen. Hoe is het mogelijk dat er in onze tijd nog mensen van honger sterven, tot analfabetisme veroordeeld zijn, de meest elementaire geneeskundige zorgen ontberen of geen huis hebben dat hen beschut?

Het beeld van de armoede wordt nog eindeloos groter wanneer wij de nieuwe vormen van armoede bij de oudere plaatsen. Deze nieuwe vormen treft men vaak aan in sectoren en bij mensen die niet van economische mogelijkheden verstoken zijn, maar die wanhopig zijn om de zinloosheid van het bestaan, die verstrikt zijn in drugs, eenzaam door hoge leeftijd of door ziekte, gemarginaliseerd en sociaal gediscrimineerd. De christenen die dit beeld voor ogen zien, dienen vanuit hun geloof in Christus hierin een oproep van Christus zelf te lezen. Het gaat erom een traditie van caritas voort te zetten die in de loop van de voorbije millennia reeds vele uitdrukkingen heeft gekend, maar die vandaag ongetwijfeld een nog grotere zin voor initiatief vereist. Dit is een tijd voor de liefde om met een nieuwe verbeeldingskracht niet alleen op efficiënte wijze middelen te ontplooien, maar ook om mensen bekwaam te maken solidair te zijn met allen die lijden, op een wijze dat een helpend gebaar niet als een vernederende aalmoes, maar als een echt broederlijk delen wordt ervaren.

Daartoe dienen wij zo te handelen dat in alle christelijke gemeenschappen de armen "zich thuis voelen". Is deze levensstijl niet de beste en efficiëntste manier om de blijde boodschap van het koninkrijk aan te bieden? Zonder deze vorm van evangelisatie, door de liefde en het getuigenis van de christelijke armoede, loopt de verkondiging van het evangelie die toch de eerste vorm van de liefde is, gevaar onbegrepen te blijven of te verdrinken in een vloed van woorden, waaraan de huidige communicatie-maatschappij ons dagelijks blootstelt. De liefde van de werken geeft een onvergelijkbare kracht aan de liefde van de woorden.