Dit perspectief van de communio is nauw verbonden met de bekwaamheid van de christelijke gemeenschap om ruimte te geven aan alle gaven van de Geest. De eenheid van de Kerk is geen eenvormigheid, maar een organische integratie van een gewettigde verscheidenheid. Het gaat om de werkelijkheid van de vele ledematen, verenigd in een enkel lichaam, het unieke Lichaam van Christus Vgl. 1 Kor. 12, 12 . Daarom is het noodzakelijk dat de Kerk van het derde millennium allen die het Doopsel en het Vormsel ontvingen, aanspoort om bewust te worden van hun actieve verantwoordelijkheid in het leven van de Kerk. Naast het gewijde ambt, kunnen allerlei bedieningen, expliciet ingesteld of eenvoudigweg erkend, openbloeien voor het welzijn van heel de gemeenschap om zo een steun te zijn in de vele noden: van de catechese tot de liturgische animatie, van de opvoeding van jongeren tot de meest verscheiden vormen van de caritas.

Ongetwijfeld moeten we ons edelmoedig inspannen, vooral door het onophoudelijk gebed tot de Heer van de oogst Vgl. Mt. 9, 38 om roepingen tot het priesterschap en tot het Godgewijde leven te bevorderen. Dit is een zeer belangrijk probleem voor het leven van de Kerk in alle werelddelen. In sommige landen die van oudsher geëvangeliseerd zijn, is dit probleem werkelijk dramatisch geworden door de mutaties in de sociale context en door de religieuze dorheid die uit de comsumptiementaliteit en het secularisme voortvloeit. Het is dringend nodig om een breed opgezette roepingenpastoraal te realiseren die de parochies, opvoedingsmilieus en de families bereikt. Die pastoraal moet een meer bewuste reflectie bevorderen over de wezenlijke waarden in het leven, die uitmonden in het antwoord van elkeen aan Gods oproep, vooral wanneer deze uitnodigt tot een totale gave van zichzelf en tot de inzet met al zijn krachten voor de zaak van het koninkrijk.

In deze context krijgen ook alle andere roepingen die uiteindelijk geworteld zijn in het nieuwe leven dat men in het doopsel ontvangt, hun eigen betekenis. In het bijzonder zullen we steeds beter de roeping die eigen is aan de leken dienen te ontdekken. Als zodanig zijn de leken geroepen om "het koninkrijk van God te zoeken door de tijdelijke realiteit te beheren en ze op God af te stemmen" 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964), 31 en ook "om door hun activiteit hun deel van de zending" op te nemen "(...) in de Kerk en in de wereld (...) met het oog op de evangelisatie en de heiliging van de mensen". 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over het lekenapostolaat, Apostolicam Actuositatem (18 nov 1965), 2

In eenzelfde perspectief is het bevorderen van verscheidene types van verenigingen heel belangrijk voor de communio. Het gaat dan zowel om de meer traditionele als de meer recente vormen van kerkelijke bewegingen. Zij blijven aan de Kerk een vitaliteit geven die gave is van God en teken van een authentieke "lente van de Geest". Het is natuurlijk nodig dat deze verenigingen en bewegingen, zowel op het vlak van de universele Kerk als in de plaatselijke Kerken, in volledige harmonie met de Kerk en in gehoorzaamheid aan de richtlijnen van de herders optreden. Maar de aansporing van de apostel, zo veeleisend en beslist, is ook tot allen gericht: "Blus de Geest niet uit, kleineer de profetische gaven niet, keur alles, behoud het goede" (1 Tess. 5, 19-21).

Een bijzondere aandacht moet uitgaan naar de gezinspastoraal. Zij is nog meer noodzakelijk in het historische moment dat wij nu beleven, nu men een onderhuidse en radicale crisis vaststelt van deze fundamentele instelling. In de christelijke visie op het huwelijk, beantwoordt de relatie tussen een man en een vrouw - wederzijds en totaal, uniek en onontbindbaar - aan het oorspronkelijke plan van God dat in de geschiedenis werd verduisterd door de "hardheid van het hart", maar dat door Christus in zijn oorspronkelijke luister is hersteld door de openbaring van wat God sinds "het begin" (Mt. 19, 18) heeft bedoeld. In het huwelijk, verheven tot de waardigheid van sacrament, is ook het "grote mysterie" uitgedrukt van de bruidsliefde van Christus voor zijn Kerk Vgl. Ef. 5, 32 .

Op dit punt kan de Kerk niet toegeven aan de druk van een zekere cultuur, ook al is die ruim verspreid en soms militant. We dienen ervoor te zorgen, door een opvoeding die meer en meer van het evangelie doordrongen is, dat christelijke families een overtuigend voorbeeld zijn hoe het huwelijk kan beleefd worden geheel vanuit het plan van God en als mogelijkheid om de echte waarden van de menselijke persoon te beleven. Daarbij gaat het om de persoon zelf van de echtgenoten en vooral om de kinderen die meer kwetsbaar zijn. De families zelf dienen zich steeds meer bewust te zijn van hun verantwoordelijkheid jegens hun kinderen en dienen een actieve rol te spelen om hun rechten in Kerk en samenleving te waarborgen.