De grootste aandacht moet dus gaan naar de liturgie, "het hoogtepunt waarnaar de Kerk in al haar handelen streeft, en tevens de bron waaruit al haar kracht voortvloeit". 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de heilige liturgie, Sacrosanctum Concilium (4 dec 1963), 10 In de twintigste eeuw, vooral sinds het Concilie, was er grote vooruitgang in de manier waarop de christelijke gemeenschap de sacramenten viert, vooral de Eucharistie. In die richting moeten we verdergaan en vooral belang hechten aan de Eucharistie op zondag en aan de zondag zelf, als een bijzondere dag van geloof, dag van de verrezen Heer en van de gave van de Geest, een echt wekelijks Pasen.H. Paus Johannes Paulus II, Apostolische Brief, Over de heiliging van de zondag, Dies Domini (31 mei 1998), 19 Sinds tweeduizend jaar ritmeert de herinnering aan die "eerste dag na de sabbat" Vgl. Mc. 16, 2.9 Vgl. Lc. 24, 1 Vgl. Joh. 20, 1 waarop de verrezen Christus aan de apostelen de gave van de Geest en de vrede schonk Vgl. Joh. 20, 19-23 de christelijke tijd. De werkelijkheid van Christus' verrijzenis is het oorspronkelijk gegeven waarop het christelijk geloof steunt Vgl. 1 Kor. 15, 14 , een gebeurtenis die in het centrum van het mysterie van de tijd staat en die een voorafbeelding is van de jongste dag waarop Christus in zijn heerlijkheid zal wederkeren. Wij weten niet welke gebeurtenissen ons wachten in het millennium dat aanbreekt, maar wij zijn zeker dat Christus het stevig in zijn handen draagt, Hij, de "Koning der koningen en Heer der heren" (Openb. 19, 16). Door zijn Pasen niet alleen een keer per jaar maar elke zondag te vieren, wil de Kerk aan "iedere generatie laten zien wat de spil van de geschiedenis is, waaraan het mysterie van de oorsprong en dat van de uiteindelijke bestemming van de wereld verbonden zijn". H. Paus Johannes Paulus II, Apostolische Brief, Over de heiliging van de zondag, Dies Domini (31 mei 1998), 2

Zoals ik het reeds deed in de apostolische brief 'H. Paus Johannes Paulus II - Apostolische Brief
Dies Domini
Over de heiliging van de zondag
(31 mei 1998)' zou ik dus willen aandringen opdat de deelname aan de Eucharistie voor elke gedoopte werkelijk het hart van de zondag zou zijn. Het is een engagement dat men niet mag loslaten, niet enkel om aan een gebod te voldoen, maar omdat het noodzakelijk is voor ieder bewust en consequent christelijk leven. Wij treden een millennium binnen dat gekenmerkt zal zijn door een sterke vermenging van culturen en religies, zelfs in de landen waar het christendom van oudsher aanwezig is. In vele streken zijn of worden de christenen een "kleine kudde" (Lc. 12, 32). Dit plaatst hen voor de uitdaging om specifieke aspecten van hun identiteit sterker te beleven in de eenzaamheid en in moeilijke omstandigheden. De zondagsplicht heeft hiermee te maken. Christenen worden elke week als familie van God samengebracht rond de tafel van het Woord en het Brood des Levens. De zondagseucharistie is dan ook het meest natuurlijk tegengif tegen de vereenzaming. Zij is de bevoorrechte plaats waar telkens opnieuw de communio wordt verkondigd en onderhouden. Precies door de deelname aan de Eucharistie wordt de dag van de Heer ook de dag van de Kerk Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Apostolische Brief, Over de heiliging van de zondag, Dies Domini (31 mei 1998), 35 die zo op krachtige wijze haar rol van sacrament van de eenheid kan uitoefenen.