Men zal begrijpen dat ik spontaan vooral over het Jubeljaar spreek, gezien vanuit de Stoel van Petrus. Daarbij vergeet ik echter niet dat ik zelf heb gewild dat de viering van het Jubeljaar evenzeer in de lokale Kerken zou plaatshebben. Het is daar dat de meeste gelovigen de bijzondere genade hebben mogen ontvangen, in het bijzonder de aflaat verbonden aan het Jubeljaar. Het is nochtans ook betekenisvol dat veel bisdommen het verlangen hebben gevoeld om naar Rome te komen met grote groepen gelovigen. De eeuwige Stad heeft zo nogmaals haar providentiële rol vervuld als plaats waar de rijkdom en de gaven van elke Kerk en zelfs van elk land en elke cultuur, harmonisch samengaan in de katholiciteit, opdat de enige Kerk van Christus op steeds welsprekender wijze haar mysterie zou tonen: het sacrament te zijn van de eenheid 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964), 1.

Ik had ook aanbevolen dat men in het programma van het Jubeljaar, een bijzondere aandacht zou hebben voor de oecumenische dimensie. Was er een betere gelegenheid om de groei naar de volledige communio aan te moedigen, dan de gemeenschappelijke viering van Christus geboorte? Er werden daartoe veel inspanningen geleverd en er blijft de lichtende gedachtenis van de oecumenische ontmoeting in de Basiliek van Sint-Paulus, op 18 januari 2000, toen voor de eerste maal in de geschiedenis, de heilige deur werd geopend door Petrus opvolger, samen met de primaat van de Anglicaanse Communio en een metropoliet van het Oecumenisch Patriarchaat van Constantinopel, in aanwezigheid van vertegenwoordigers van Kerken en kerkelijke gemeenschappen van overal ter wereld. In dezelfde lijn hebben ook belangrijke samenkomsten plaats gehad met de orthodoxe patriarchen en hoofden van christelijke confessies. Ik denk meer in het bijzonder aan het recente bezoek van Z.H. Karekin II, opperste patriarch en Katholicos van alle Armeniërs. Vele gelovigen uit andere Kerken en kerkelijke gemeenschappen hebben deelgenomen aan de verschillende ontmoetingen in dit Jubeljaar. Zeker, de weg van de oecumene blijft lastig, misschien lang, maar wat ons bezielt is de hoop dat weggeleid worden door de tegenwoordigheid van de Verrezene en door de onuitputtelijke kracht van de Geest die altijd voor nieuwe verrassingen kan zorgen.