Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

De pastorale programmering die ruim plaats wil geven aan het persoonlijk en gemeenschappelijk gebed, zal een wezenlijk aspect eerbiedigen van het christelijk leven: het primaat van de genade. Steeds weer worden we bekoord om in iedere pastorale actie de resultaten afhankelijk te maken van onze bekwaamheid en programmering. Natuurlijk vraagt God dat we echt meewerken met zijn genade en nodigt Hij ons uit om alle hulpmiddelen van verstand en wil ten dienste te stellen van het koninkrijk. Maar wij dienen er ons voor te hoeden te vergeten dat "wij zonder Christus niets kunnen doen" Vgl. Joh. 15, 5 .

Het gebed doet ons precies in deze waarheid leven. Het herinnert er ons steeds aan dat Christus in het centrum staat van ons innerlijk leven en van de heiligheid. Als we dit principe niet eerbiedigen, moeten we niet verwonderd zijn dat pastorale projecten mislukken en dat ze ontmoediging en frustratie in ons hart achterlaten. Wij ervaren dan wat de leerlingen meemaakten in de evangelieperikoop over de wonderbare visvangst : "De hele nacht hebben wij ons al afgetobd zonder iets te vangen" (Lc. 5, 5). Dit is het uur van geloof, van gebed, van dialoog met God, die het hart opent voor de genadestroom en die het mogelijk maakt dat het woord van Christus ons in al zijn kracht doordringt: Duc in altum! Bij deze visvangst was het Petrus die woorden van geloof sprak: "Op uw woord zal ik de netten uitgooien" (Lc. 5, 5). Vandaag is het de opvolger van Petrus, die bij het begin van dit millennium de hele Kerk uitnodigt om deze geloofsdaad te stellen, vanuit een vernieuwde inzet voor het gebed.