Een fundamenteel en onontkoombaar principe van de hulp van de kritisch of terminaal zieke is de continuïteit van de zorg voor de essentiële fysiologische functies. In het bijzonder omvat de noodzakelijke basiszorg voor elke persoon de toediening van de voeding en de vloeistoffen die nodig zijn om de lichamelijke homeostase in stand te houden, voor zover en totdat dit aantoonbaar het doel bereikt om de patiënt te voorzien van hydratatie en voeding. Vgl. Congregatie voor de Geloofsleer, Antwoorden op vragen van de Bisschoppenconferentie van de Verenigde Staten betreffende kunstmatige voeding en het geven van vocht (1 aug 2007)

Wanneer het verstrekken van voeding en hydratatie de patiënt niet meer ten goede komt, omdat het organisme van de patiënt deze niet kan absorberen of niet kan metaboliseren, moet de toediening ervan worden opgeschort. Op deze manier wordt de dood niet onrechtmatig verhaast door het ontnemen van de hydratatie en voeding die van vitaal belang zijn voor de lichaamsfunctie, maar wordt het natuurlijke verloop van de kritieke of terminale ziekte geëerbiedigd. Het ophouden met dit levensonderhoud is een onrechtvaardige handeling die groot lijden kan veroorzaken voor degene die het moet doorstaan. Voeding en hydratatie vormen geen medische therapie in eigenlijke zin, die bedoeld is om de pathologie die de patiënt treft tegen te gaan. Het zijn veeleer vormen van verplichte zorg voor de patiënt, die zowel een primaire klinische als een verplichte menselijke reactie op de zieke zijn. Verplichte voeding en hydratatie kan soms kunstmatig worden toegediend Congregatie voor de Geloofsleer, Antwoorden op vragen van de Bisschoppenconferentie van de Verenigde Staten betreffende kunstmatige voeding en het geven van vocht (1 aug 2007), op voorwaarde dat het geen schade of ondraaglijk lijden voor de patiënt veroorzaakt. Vgl. Dicasterie ter Bevordering van de Gehele Menselijke Ontwikkeling, Nieuw Handvest voor de werkers in de gezondheidszorg (6 feb 2017), 152. ”Voeding en watervoorziening, zelfs kunstmatig toegediend, maken deel uit van de basiszorg van de stervende als ze niet te belastend of nutteloos zijn. Hun ongerechtvaardigde nalatigheid kan de betekenis hebben van een echte daad van euthanasie: "Het toedienen van voedsel en water, zelfs met kunstmatige middelen, is in principe een gewoon en proportioneel levensondersteunend middel. Het is dus verplicht voor zover en zolang het aantoonbaar zijn eigen doel bereikt, namelijk de patiënt te voorzien van water en voedsel. Op deze manier wordt lijden en dood door honger en dorst voorkomen.”