Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

Alleen door de herinterpretatie van de doodsgebeurtenis zelf - door daarin een horizon van het eeuwige leven te openen die het transcendente doel van ieder mens aankondigt - kan het "einde van het leven" worden benaderd op een manier die past bij de menselijke waardigheid en die overeenkomt met die kwellingen en lijden die onvermijdelijk het onmiddellijke gevoel van het einde opwekken. In feite is " het menselijk lijden blijkt ook uitgebreider te zijn dan ziekte; het omvat veel meer en is dieper in het mens-zijn zelf geworteld." H. Paus Johannes Paulus II, Apostolische Brief, Over de christelijke zin van het menselijke lijden, Salvifici doloris (11 feb 1984), 5 En dit lijden kan met behulp van de genade van binnenuit met goddelijke liefde worden bezield, net zoals in het geval van het lijden van Christus aan het kruis.

Daarom moeten zij die hulp bieden aan een persoon die aan een chronische ziekte lijdt of die zich in de laatste fase van het leven bevindt, in staat zijn om "stil te staan", om te waken bij degenen die in doodsangst verkeren, om "te troosten", dat wil zeggen om naast-te-staan in eenzaamheid, om een mede-aanwezigheid te zijn die zich openstelt voor hoop. Vgl. Paus Benedictus XVI, Encycliek, Liefde in Waarheid - Over de Christelijke hoop, Spe Salvi (30 nov 2007), 38 Door geloof en naastenliefde, uitgedrukt in de intimiteit van de ziel, is de persoon die toekijkt in feite in staat om de pijn van de ander te ondergaan en zich open te stellen voor een persoonlijke relatie met de zwakken, die de horizon van het leven boven de gebeurtenis van de dood opent en een aanwezigheid vol hoop wordt.