Deze missionaire bekering, die uiteraard een structurele hervorming inhoudt, betreft op bijzondere wijze de parochie, een gemeenschap die rond de tafel van het Woord en de eucharistieviering bijeengeroepen is.

De parochie heeft een lange geschiedenis. Vanaf het begin heeft het een fundamentele rol gespeeld in het leven van de Christenen en in de ontwikkeling en pastorale zorg van de Kerk. De eerste sporen ervan zijn al te zien in de geschriften van de heilige Paulus. Sommige Paulijnse teksten verwijzen naar de vorming van kleine gemeenschappen, huiskerken, die de Apostel eenvoudigweg "huis" noemt. Vgl. Rom. 16, 3-5 Vgl. 1 Kor. 16, 19-20 Vgl. Fil. 4, 22 In deze "huizen" is de vorming van de eerste "parochies" te zien.

De parochie is dus vanaf haar geboorte een antwoord geweest op een overeenkomstige pastorale behoefte: het Evangelie aan het volk brengen door de verkondiging van het geloof en de toediening van de Sacramenten. De etymologie van de term maakt de bedoeling van de instelling begrijpelijk: de parochie is een huis te midden van huizen Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over de roeping en de zending van de leken in de Kerk, Christifideles laici (30 dec 1988), 26 en komt overeen met de logica van de Menswording van Jezus Christus, die levend en actief is onder de mensen. Het is dus, zichtbaar vertegenwoordigd door het huis van God, een teken van de permanente aanwezigheid van de Opgestane Heer temidden van Zijn volk.

Toch heeft de territoriale oriëntatie van de parochie vandaag de dag te maken met een bijzonder kenmerk van de hedendaagse wereld, waar de toename van de mobiliteit en de digitale cultuur de grenzen van het bestaan hebben verruimd. Enerzijds komt een vaste en onveranderlijke context steeds minder overeen met het leven van het volk, dat zich eerder afspeelt in een "globaal en meervoudig dorp". Aan de andere kant heeft de digitale cultuur het begrip van de mensen van de ruimte, hun taal en hun gedrag, met name de jongere generaties, onomkeerbaar veranderd.

Bovendien is het gemakkelijk voor te stellen dat de voortdurende technologische ontwikkeling de manier waarop mensen denken en zichzelf en het sociale leven begrijpen, blijft veranderen. De snelheid van de verandering, de verandering van de cultuurmodellen, het gemak van de mobiliteit en de snelheid van de communicatie veranderen de perceptie van tijd en ruimte.

De parochie, als levende gemeenschap van gelovigen, bevindt zich in deze context, waarin de gehechtheid aan één plaats steeds minder wordt waargenomen, de plaatsen waaropmen betrokken steeds diverser zijn geworden en interpersoonlijke relaties het risico lopen op te lossen in de virtuele wereld zonder verbintenis en verantwoordelijkheid voor de persoonlijke context van relaties.

Het is inmiddels duidelijk dat, dankzij de aanwezigheid van de Heilige Geest, deze culturele veranderingen en de veranderde relatie met het terrein van de Kerk een nieuwe perceptie van de gemeenschap bevorderen, die "bestaat erin dat men de werkelijkheid met de ogen van God bekijkt in het perspectief van eenheid en verbondenheid." Paus Franciscus, Audiëntie, Catechesereeks over de Handelingen van de Apostelen - Sint Pietersplein, Handelingen 2. - “Hij werd toegevoegd aan de groep van de elf apostelen”. (Hand 1,26) (12 juni 2019), 5 Het is daarom dringend noodzakelijk om het hele Volk van God te betrekken bij de inspanning om de uitnodiging van de Geest aan te nemen om processen van 'verjonging' van het aangezicht van de Kerk op gang te brengen.