Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

In deze context wordt de Kerk zich bewust van de noodzaak om de christelijke initiatie te herontdekken, want het binnengaan in het mysterie van Gods eigen leven wekt nieuw leven op. Het is een op weg zijn dat voortduurt en vieringen en gebeurtenissen overstijgt, omdat het niet gaat over de plicht om een ‘overgangsritueel’ te vervullen, maar over een voortdurende navolging van Christus. Vanuit dit oogpunt kan het nuttig zijn om mystagogische wegen te introduceren die het leven echt raken. Vgl. Paus Franciscus, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over de verkondiging van het Evangelie in de wereld van vandaag - Naar aanleiding van de Bisschoppensynode 2012 over de nieuwe evangelisatie, Evangelii Gaudium (24 nov 2013), 166-167 De catechese moet worden voorgesteld als het voortdurend verkondigen van het mysterie van Christus, zodat die volle gestalte van Christus in het hart van de gedoopten kan groeien Vgl. Ef. 4, 13 , door een persoonlijke ontmoeting met de Heer van het leven.

Paus Franciscus herinnerde ons aan de noodzaak om aandacht te hebben voor twee vervalsingen van heiligheid die ons op een dwaalspoor kunnen brengen: gnosticisme en pelagianisme. Het zijn twee dwaalleren van de vroegste christelijke tijden die nog altijd verontrustend actueel zijn. Paus Franciscus, Apostolische Exhortatie, Verheugt u en jubelt - Over de roeping tot heiligheid in deze wereld, Gaudete et Exsultate (19 mrt 2018), 38 Vgl. Paus Franciscus, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over de verkondiging van het Evangelie in de wereld van vandaag - Naar aanleiding van de Bisschoppensynode 2012 over de nieuwe evangelisatie, Evangelii Gaudium (24 nov 2013), 94. In verband met het gnosticisme en pelagianisme is het de moeite waard om te luisteren naar de woorden van paus Franciscus: Deze wereldlijke gezindheid kan vooral op twee onderling sterk verbonden manieren gevoed worden. De ene is de aantrekkingskracht tot het gnosticisme, een geloof in de beslotenheid van het subjectivisme, waarin alleen een bepaalde ervaring van belang is of een aantal redeneringen en kennis die men beschouwt als mogelijkheden tot welbehagen en verlichting, maar waar het subject uiteindelijk opgesloten blijft in de immanentie van zijn eigen rede of gevoelens. Het andere is het op zichzelf betrokken en prometheïsche neopelagianisme van hen die uiteindelijk alleen vertrouwen op hun eigen krachten en zich superieur wanen tegenover anderen, omdat ze bepaalde normen onderhouden of dat ze onwrikbaar trouw zijn aan een bepaalde katholieke levensstijl, eigen aan het verleden: Vgl. Congregatie voor de Geloofsleer, Het heeft God behaagd - Over het christelijke heil, Placuit Deo (22 feb 2018) In het geval van het gnosticisme gaat het om een abstract, zuiver intellectueel geloof dat bestaat uit kennis die weinig met het leven te maken heeft. Het pelagianisme daarentegen zet de mens ertoe aan om alleen op zijn eigen kracht te vertrouwen en de werking van de Heilige Geest te negeren.