De Heilige Stoel volbrengt van zijn kant deze plicht tot bevordering en bescherming ten aanzien van de 'geloofsschat' met de bijzondere hulp van de Congregatie voor de geloofsleer. Zoals bekend is na het Tweede Vaticaans Concilie de procedure waaraan het heilig dicasterium zich houdt bij het onderzoek van personen en geschriften die aan zijn oordeel worden onderworpen, gewijzigd met de bedoeling de betrokken personen alle waarborgen te bieden: de bescherming van de waarheid, welke een allerheiligste en noodzakelijke plicht van de Kerk is, wordt niet bereikt door op enigerlei wijze aan de waardigheid en de rechten van de personen voorbij te' gaan.

leder die de dingen met onbevangen objectiviteit wil bezien, kan, ook in het licht van de recente periode, niet ontkennen dat het vermelde dicasterium bij interventies voortdurend bezield is van de strenge normen van respect jegens de personen waarmee het in contact treedt. Men zou wensen dat deze laatsten altijd een even respectvolle houding aannamen tegenover dit dicasterium wanneer het hen privé of openbaar benadert om zich over hun werk uit te spreken. En eenzelfde beginsel zou ook moeten gelden voor alle leden van het volk van God, daar dit dicasterium niets anders voorheeft dan het grootste goed dat de Christen bezit, van alle valstrikken te vrijwaren, en dat is de authenticiteit en ongeschondenheid van zijn geloof

Het is ongetwijfeld heel belangrijk dat zich binnen de Kerk een eerlijke en open dialoog ontwikkelt tussen de verschillende elementen van het volk van God. Maar zo'n dialoog moet verstaan worden als een middel tot het zoeken van wat waar en juist is en niet als een gelegenheid om toe te geven aan woorden en houdingen die moeilijk verenigbaar lijken met een waarachtige geest van dialoog. Iedereen moet steeds de plicht voor ogen houden, welke hij ten aanzien van de waarheid heeft, vooral ten aanzien van die welke God heeft geopenbaard en waarvan de Kerk de bewaarster is.

Ik zou ook alvorens te besluiten een toespeling willen maken op een punt, dat vandaag bijzonder gevoelig is, dat van de 'voorkeurskeuze voor de armen'. De Kerk heeft plechtig op het Tweede Vaticaans Concilie afgekondigd deze tot de hare te maken, door te verklaren: 'Zoals Christus ... omringt de Kerk met liefde al degenen die door menselijke zwakheid getroffen zijn; meer nog, in de armen en lijdenden erkent zij het evenbeeld van haar arme en lijdende Stichter; zij spant zich in om hun ellende te lenigen en Christus zelf is het die zij in hen wil dienen.' 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964), 8

Deze 'keuze' welke vandaag met bijzondere kracht wordt benadrukt door de episcopaten van Latijns-Amerika, is door mij herhaaldelijk bekrachtigd, naar het voorbeeld trouwens van mijn onvergetelijke voorganger Paus Paulus VI. Ik maak graag van de gelegenheid gebruik te bevestigen dat de verplichting jegens de armen een overheersende beweegreden vormt van mijn pastoraal handelen, de voortdurende zorg welke met mijn dagelijkse dienst aan het volk van God gepaard gaat. Ik heb deze 'keuze' tot de mijne gemaakt en doe dat nog, ik vereenzelvig me ermee. En ik meen dat het niet anders zou kunnen zijn, daar dit de eeuwige boodschap van het Evangelie is: zo deed Christus, zo deden de apostelen van Christus, zo deed de Kerk in de loop van haar tweeduizendjarige geschiedenis.

Tegenover de huidige vormen van uitbuiting van de armen kan de Kerk niet zwijgen. Zij herinnert de rijken ook aan hun duidelijke plichten. Sterk door het woord van God Vgl. Jes. 5, 8 Vgl. Jer. 5, 25-28 Vgl. Jak. 5, 1.3-4 veroordeelt zij de niet geringe onrechtvaardigheden die helaas ook vandaag worden begaan ten koste van de armen.