De essentiële karaktertrek van de lekengelovigen die werken in de wijngaard van de Heer Vgl. Mt. 20, 1-16 is de seculiere natuur van hun navolging van Christus, die zich precies realiseert in de wereld: “De eigen roeping van de leken ligt hierin dat zij het Godsrijk zoeken, juist door de tijdelijke aangelegenheden te behartigen en volgens de wil van God te regelen” 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964), 31. Door het doopsel zijn de leken ingelijfd in Christus en zijn zij deelgenoot geworden aan zijn leven en zending volgens hun specifieke identiteit. “Onder de naam ‘leken’ verstaan wij hier alle christengelovigen buiten de leden van het wijdingspriesterschap en van de door de Kerk erkende religieuze stand; de christengelovigen namelijk die, door het doopsel in Christus ingelijfd, tot Godsvolk opgericht en aan Christus’ priesterlijk, profetisch en koninklijk ambt op de hun eigen wijze deelachtig zijn, en die bijgevolg voor hun deel, de zending van het hele christenvolk in de Kerk en in de wereld uitoefenen” 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964), 31.

De identiteit van de lekengelovigen wordt geboren uit en gevoed door de sacramenten van het Doopsel, het Vormsel en de Eucharistie. Het Doopsel conformeert de persoon aan Christus, Zoon van de Vader, eerstgeborene onder alle schepselen, naar allen gezonden als leraar en verlosser. Het Vormsel modelleert het individu naar Christus, die gezonden werd om door de uitstorting van zijn Geest nieuw leven te geven aan de schepping en aan elk wezen. De Eucharistie maakt de gelovige tot deelgenoot van het unieke en volmaakte offer dat Christus, in zijn eigen vlees, aan de Vader aangeboden heeft voor het heil van de wereld.

Katholieke leken zijn leerlingen van Christus met de sacramenten als eerste wortel, dit wil zeggen dankzij datgene wat God in hen volbracht heeft door hen te merken met het beeld zelf van zijn Zoon Jezus Christus. Uit dit goddelijk genadegeschenk - en niet uit menselijke concessies - is de drievoudige "munus” (gave en plicht) voortgekomen die de leek het statuut van profeet, priester en koning geeft in overeenstemming met zijn seculiere natuur.

Het behoort tot de specifieke taak van de leek om het Evangelie te verkondigen met een voorbeeldig getuigenis van een leven dat geworteld is in Christus en geleefd wordt in de tijdelijke realiteiten: het gezin; het beroepsmatig engagement in de wereld van de arbeid, de cultuur, de wetenschap en het onderzoek; het opnemen van sociale, economische en politieke verantwoordelijkheden. Al de seculiere menselijke realiteiten - zowel persoonlijk als sociaal, in verschillende omgevingen en historische situaties, structuren en instituties - zijn de context waarin de christelijke leken leven en werken. Deze realiteiten zijn plaatsen waar Gods liefde wordt ontvangen; het engagement van lekengelovigen moet aan deze visie beantwoorden en moet beschouwd worden als een uitdrukking van evangelische naastenliefde; “op deze wijze zijn het bestaan en het handelen in de wereld voor de lekengelovigen niet slechts een antropologische en sociologische maar ook en specifiek een theologische en ecclesiologische werkelijkheid” H. Paus Johannes Paulus II, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over de roeping en de zending van de leken in de Kerk, Christifideles laici (30 dec 1988), 15.

Het getuigenis van de lekengelovige wordt geboren uit een genadegave, die erkend, gevoed en gerijpt is Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over de roeping en de zending van de leken in de Kerk, Christifideles laici (30 dec 1988), 24 . Deze motivering maakt hun engagement in de wereld zinvol en is tegengesteld aan de handelingsmystiek die eigen is aan het atheïstisch humanisme, dat een ultieme referentie ontbeert en dat enkel omschreven wordt door zuiver tijdelijke perspectieven. Het eschatologisch perspectief is de sleutel voor een juist verstaan van de menselijke realiteiten. Vanuit het standpunt van de definitieve goederen zijn de lekengelovigen in staat om zich te engageren in aardse activiteiten voor zover zij in overeenstemming zijn met de criteria van authenticiteit. Levensstandaarden en grotere economische productiviteit zijn niet de enige geldige maatstaven om de totale vervulling van de menselijke persoon in dit leven te meten, en zij zijn zelfs minder waard in het licht van het komende leven, “want de mens is niet beperkt tot de tijdelijke orde alleen, maar levend in de menselijke geschiedenis behoudt hij onverkort zijn eeuwige roeping” 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk in de wereld van deze tijd, Gaudium et Spes (7 dec 1965), 76.