Het bevorderen van de vrede in de wereld maakt integraal deel uit van de zending van de Kerk om Christus’ werk van verlossing op aarde verder te zetten. In feite is de Kerk, in Christus, een “‘sacrament’ of een teken en een instrument van vrede in de wereld en voor de wereld” H. Paus Johannes Paulus II, Boodschap, Wereldvredeszondag 2000, Vrede op aarde (8 dec 1999), 20. Het bevorderen van ware vrede is een uitdrukking van het christelijke geloof in de liefde van God voor elke mens. Uit een bevrijdend geloof in Gods liefde komt een nieuwe visie op de wereld en een nieuwe manier van benaderen van anderen voort, ongeacht het feit of het nu een individu dan wel een gans volk betreft. Het is een geloof dat leven omvormt en vernieuwt, geïnspireerd door de vrede die Christus aan zijn apostelen gegeven heeft Vgl. Joh. 14, 27 . Enkel onder impuls van dit geloof streeft de Kerk ernaar om de eenheid van de christenen en een vruchtbare samenwerking tussen aanhangers van andere religies te realiseren. Verschillen in godsdienst mogen geen oorzaak zijn van conflict; de gemeenschappelijke zoektocht naar vrede door alle gelovigen vormt een levende bron van eenheid onder de volken Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Boodschap, Boodschap voor de 21e Wereldvredesdag, 1 janauari 1998, Uit recht op gerechtigheid voor ieder groeit de vrede voor allen (8 dec 1997), 3. De Kerk roept individuen, volken, staten en naties op om haar zorg voor het herstel en de consolidering van de vrede te delen, door een bijzondere nadruk te leggen op de belangrijke rol van het internationaal recht Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Boodschap, Een blijvende opdracht: opvoeden tot vrede - Wereldvredesdag 2004 (8 dec 2003), 9.

De Kerk leert dat een echte vrede alleen mogelijk is door vergiffenis en verzoening Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Boodschap, Wereldvredeszondag 2002, Geen vrede zonder gerechtigheid, geen gerechtigheid zonder vergeving (8 dec 2001), 9 Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Boodschap, Een blijvende opdracht: opvoeden tot vrede - Wereldvredesdag 2004 (8 dec 2003), 10. Het is niet gemakkelijk om te vergeven wanneer men te maken heeft met de gevolgen van oorlog en conflict omdat geweld, vooral wanneer dit leidt naar “de afgronden van onmenselijkheid en ellende” H. Paus Johannes Paulus II, Brief, Ter gelegenheid van de vijftigste verjaardag van het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog (27 aug 1989), 2, steeds een loodzware last van lijden achterlaat. Dit lijden kan alleen worden verzacht door een diepgaande, loyale en moedige bezinning door alle betrokken partijen, een bezinning die in staat is om actuele problemen te benaderen met een door berouw gezuiverde houding. Het gewicht van het verleden, dat niet mag worden vergeten, kan slechts worden aanvaard wanneer wederzijdse vergiffenis is geschonken en ontvangen. Dit is een lang en moeizaam proces, dat evenwel niet onmogelijk is Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Boodschap, Wereldvredesdag 1997, Biedt vergeving aan, ontvang vrede (8 dec 1996), 3.4.

Wederzijdse vergiffenis mag de vereisten van de rechtvaardigheid niet elimineren en nog minder mag zij de weg naar de waarheid versperren. Integendeel, rechtvaardigheid en waarheid zijn de concrete voorwaarden voor verzoening. Initiatieven gericht op de oprichting van internationale gerechtelijke organismen zijn daarom gepast. Dergelijke organismen kunnen, steunend op het principe van de universele jurisdictie en onderbouwd met geschikte procedures die de rechten van de beschuldigden en van de slachtoffers respecteren, de waarheid omtrent misdaden begaan tijdens gewapende conflicten aan het licht brengen Vgl. Paus Pius XII, Toespraak, Tot het VIde Internationale Congres voor Strafrecht, Nous Croyons (3 okt 1953) Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Toespraak, Tot het Corps diplomatique (13 jan 1997), 4 Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Boodschap, Wereldvredeszondag 1999, In het respect van de mensenrechten ligt het gehiem van de ware vrede (8 dec 1998), 7. Om te komen tot een herstel van de relaties van wederzijdse aanvaarding tussen verdeelde volken in naam van de verzoening, is het desondanks nodig om verder te gaan dan het identificeren van de begane misdaden — zowel door commissie als door omissie — en de herstelprocedures Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Boodschap, Wereldvredesdag 1997, Biedt vergeving aan, ontvang vrede (8 dec 1996), 3.4.6. Het is bovendien noodzakelijk om het respect voor het recht op vrede te bevorderen. Dit recht “bevordert de opbouw van een samenleving waarbinnen machtsstructuren worden vervangen door samenwerkingsstructuren gericht op het algemeen welzijn” H. Paus Johannes Paulus II, Boodschap, Wereldvredeszondag 1999, In het respect van de mensenrechten ligt het gehiem van de ware vrede (8 dec 1998), 11.

De Kerk strijdt voor de vrede door het gebed. Het gebed opent het hart niet alleen voor een diepe verbondenheid met God maar ook voor een ontmoeting met anderen in respect, begrip, achting en liefde Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Boodschap, Wereldvredesdag 1992, De gelovigen verenigen zich in de opbouw tot vrede (8 dec 1991), 4. Gebed boezemt moed in en verleent steun aan alle “ware vrienden van de vrede” H. Paus Paulus VI, Boodschap, Wereldvredesdag 1968 (8 dec 1967), die de liefde beminnen en haar trachten te bevorderen in de verschillende situaties waarin zij leven. Het liturgische gebed is “het hoogtepunt waarnaar de Kerk in al haar handelen streeft, en tevens de bron waaruit al haar kracht voortvloeit” 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de heilige liturgie, Sacrosanctum Concilium (4 dec 1963), 10. De eucharistische viering, “de oorsprong en het hoogtepunt van heel het christelijke leven” 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964), 11 is een onuitputtelijke bron van elk authentiek christelijk engagement voor de vrede De eucharistieviering begint met een begroeting van vrede, de groet van Christus aan zijn leerlingen. Het Gloria is een gebed voor de vrede voor gans het volk van God op aarde. Tijdens de anafora van de mis wordt gebeden voor de vrede: voor de vrede en de eenheid in de Kerk, voor de vrede onder alle kinderen van God in dit leven, voor de toename van de vrede en het heil in de wereld. Tijdens de communieritus bidt de Kerk dat God "vrede aan onze wereld" moge schenken en brengt zij Christus' geschenk van vrede in herinnering door de vrede en de eenheid van zijn koninkrijk in te roepen. Vóór de communie wisselen allen een teken van vrede uit en wordt er gebeden dat het Lam Gods, dat de zonden van de wereld wegneemt, "ons de vrede zou geven". De eucharistieviering wordt beëindigd met de wegzending van allen "in de vrede van Christus". Er bestaan heel wat gebeden die de vrede over de wereld afsmeken. Hierin wordt de vrede soms geassocieerd met de rechtvaardigheid. Dit is bijvoorbeeld het geval bij het openingsgebed van de achtste zondag van de gewone tijd van het jaar, waarin de Kerk aan God vraagt dat de gebeurtenissen van deze wereld zouden verlopen onder het teken van de rechtvaardigheid en de vrede, in overeenstemming met Gods wil..

De wereldvredesdagen zijn bijzonder intense momenten van gebed voor de vrede en van engagement voor het opbouwen van een wereld van vrede. Paus Paulus VI heeft deze dagen ingesteld om aan “ideeën en oplossingen voor vrede op de eerste dag van het burgerlijke jaar” H. Paus Paulus VI, Boodschap, Wereldvredesdag 1968 (8 dec 1967) een bijzondere aandacht te verlenen. De pauselijke boodschappen op deze jaarlijkse bijeenkomsten vormen een rijke bron van aggiornamento en ontwikkeling van de sociale leer van de Kerk en tonen haar voortdurende pastorale actie gericht op het bevorderen van de vrede. “Vrede drukt zichzelf alleen in vrede uit, een vrede die niet los staat van de eisen van de rechtvaardigheid maar die gevoed wordt door zelfopoffering, mildheid, barmhartigheid en liefde” H. Paus Paulus VI, Boodschap, Wereldvredesdag 1976, De ware wapenen van de vrede (18 okt 1975).