Vooraleer Gods geschenk aan de mensen en een menselijk project in overeenstemming met het goddelijke plan te zijn, is vrede op de eerste plaats een essentieel attribuut van God: “de Heer brengt vrede” (Re. 6, 24). De schepping, die een weerspiegeling is van de goddelijke glorie, streeft naar vrede. God heeft alles wat bestaat geschapen en de ganse schepping vormt een harmonieus geheel waarvan elk deel goed is Vgl. Gen. 1, 4.10.18.21.25.31 . Vrede is gebaseerd op de eerste relatie tussen elk menselijk wezen en God zelf, een relatie gekenmerkt door onberispelijkheid Vgl. Gen. 17, 1 . Als gevolg van de vrijwillige daad waarmee de mens de goddelijke orde heeft verstoord, ervaart de wereld bloedvergieten en verdeeldheid. Geweld manifesteert zich in de interpersoonlijke relaties Vgl. Gen. 4, 1-16 en in de sociale relaties Vgl. Gen. 11, 1-9 . Vrede en geweld kunnen niet in hetzelfde huis wonen en waar geweld heerst kan God niet aanwezig zijn Vgl. 1 Kron. 22, 8-9 .

In de bijbelse openbaring betekent vrede veel meer dan het louter afwezig zijn van oorlog; ze representeert de volheid van het leven Vgl. Mal. 2, 5 . Verre van een menselijke constructie te zijn, is vrede één van de grootste geschenken voor alle mensen, en zij houdt gehoorzaamheid aan het goddelijke plan in. Vrede is het effect van de zegening van God voor zijn volk: “Moge de Heer zijn gelaat naar u keren en u vrede schenken” (Num. 6, 26). Deze vrede veroorzaakt vruchtbaarheid(Jes. 48, 19), welzijn Vgl. Jes. 48, 18 , voorspoed Vgl. Jes. 54, 13 , afwezigheid van angst Vgl. Lev. 26, 6 en diepe blijdschap Vgl. Spr. 12, 20 .

Zoals op buitengewoon heldere wijze blijkt uit de Messiaanse visie op vrede, is vrede het doel van het leven in de maatschappij: wanneer alle volken optrekken naar het huis van de Heer en Hij hen zijn wegen wijst, zullen zij de paden van vrede kunnen bewandelen Vgl. Jes. 2, 2-5 . Een nieuwe wereld van vrede die de ganse natuur omvat, wordt beloofd voor de Messiaanse tijd Vgl. Jes. 11, 6-9 , en de Messias zelf wordt de “Prins van de vrede” (Jes. 9, 5) genoemd. Daar waar zijn vrede regeert, daar waar zij ook maar gedeeltelijk geanticipeerd wordt, zal niemand nog het volk van God angst kunnen aanjagen Vgl. Sef. 3, 13 . Dan zal de vrede duurzaam zijn, omdat, wanneer de koning regeert volgens Gods rechtvaardigheid, onberispelijkheid bloeit en vrede welig tiert “tot de maan niet meer glanst” (Ps. 72, 7). God wil vrede geven aan zijn volk: “de Heer spreekt over vrede tot het volk, tot zijn getrouwen. Laat ze niet in dwaasheid hervallen!” (Ps. 85, 9). Luisterend naar wat God aan zijn volk te zeggen heeft, hoort de psalmist deze woorden: “Liefde en trouw ontmoeten elkaar, heil en vrede omhelzen elkaar” (Ps. 85, 11).

De belofte van vrede die doorheen het ganse Oude Testament loopt, vindt haar vervulling in de Persoon van Jezus. Vrede is immers het Messiaanse goed bij uitstek, waarin alle andere weldadige effecten van het heil besloten liggen. Het Hebreeuwse woord “sjalom” drukt, in zijn etymologische betekenis van “volledigheid”, het concept vrede in de volheid van zijn betekenis uit Vgl. Jes. 9, 5. e.v. Vgl. Mic. 5, 1-4 . Het koninkrijk van de Messias is precies het koninkrijk van de vrede Vgl. Ps. 147 Vgl. Jes. 32, 17. e.v. Vgl. Jes. 52, 7 Vgl. Jes. 54, 10 Vgl. Jes. 57, 19 Vgl. Jes. 60, 17 Vgl. Jes. 66, 12 Vgl. Hag. 2, 9 Vgl. Zach. 9, 10 et al. Jezus “is onze vrede” (Ef. 2, 14). Hij heeft de scheidingsmuur tussen de mensen neergehaald door hen opnieuw met God te verzoenen Vgl. Ef. 2, 14-16 . Op die manier geeft de heilige Paulus doeltreffend eenvoudig de radicale beweegreden aan die christenen aanspoort tot een leven en een zending van vrede.

Aan de vooravond van zijn dood spreekt Jezus over zijn liefdesrelatie met de Vader en de eenmakende kracht die deze liefde aan zijn apostelen verleent. Het is een afscheidsrede die de diepe betekenis van zijn leven openbaart en die kan worden beschouwd als een samenvatting van zijn ganse leer. Het geschenk van vrede is het zegel van zijn spiritueel testament: “Vrede laat ik jullie na, mijn eigen vrede geef ik jullie, een andere dan de wereld te bieden heeft” (Joh. 14, 27). De woorden van de verrezen Heer zijn niet anders; telkens wanneer hij zijn leerlingen ontmoet, ontvangen zij van Hem de groet en het geschenk van vrede: “Vrede! Zei Hij tegen hen” (Lc. 24, 36)(Joh. 20, 19.21.26).

De vrede van Christus is op de eerste plaats verzoening met de Vader, die gerealiseerd wordt door de apostolische zending die Jezus aan zijn leerlingen heeft toevertrouwd en die begint met de proclamatie van vrede: “Als je bij iemand in huis komt, zeg dan eerst: ‘Vrede aan dit huis’” (Lc. 10, 5) Vgl. Rom. 1, 7 . Vrede betekent vervolgens de verzoening met zijn broeders en zusters, omdat in het gebed dat Jezus ons geleerd heeft, het “Onze Vader”, de vergiffenis die wij aan God vragen, verbonden is met de vergiffenis die wij schenken aan onze broeders en zusters: “en vergeef ons onze schulden, zoals ook wij hebben vergeven wie schulden heeft bij ons” (Mt. 6, 12). Met deze tweevoudige verzoening kunnen christenen vredebrengers worden en daardoor ook deelhebben aan het koninkrijk van God, in overeenstemming met wat Jezus zelf verkondigt in de Zaligsprekingen: “Gelukkig die vrede brengen, want zij zullen kinderen van God genoemd worden” (Mt. 5, 9).

Werken aan de vrede kan men nooit los zien van de verkondiging van het Evangelie, dat immers “de goede boodschap van vrede” (Hand. 10, 36) Vgl. Ef. 6, 15 gericht aan alle mensen is. In het centrum van “het Evangelie van de vrede” (Ef. 6, 15) staat het mysterie van het kruis, omdat vrede geboren wordt uit het offer dat door Christus gebracht werd Vgl. Jes. 53, 5 — “Hij werd gestraft; ons bracht het vrede, en dankzij zijn striemen is er genezing voor ons”. De gekruisigde Jezus heeft verdeeldheid overwonnen door vrede en verzoening te stichten, precies door het kruis, “waaraan Hij de vijandschap heeft gedood” (Ef. 2, 16) en door aan de mensheid het heil van de verrijzenis te schenken.