De sociale subjectiviteit van het gezin, zowel als enkeling als verenigd in een groep, wordt duidelijk in uitingen van solidariteit en samendelen, niet alleen binnen gezinnen zelf maar ook in verschillende vormen van deelname aan het sociale en politieke leven. Dat gebeurt wanneer de realiteit van het gezin is gebaseerd op liefde: geboren in liefde en opgegroeid in liefde, dan wordt solidariteit een wezenlijk en structureel element van het gezin.

Deze solidariteit kan de kenmerken aannemen van dienst aan en aandacht voor degenen die in armoede en nood leven, de weeskinderen, de gehandicapten, de zieken, de oudere, degenen die rouwen, degenen die twijfelen, de eenzamen en degenen die verlaten zijn. Deze solidariteit opent zichzelf voor aanneming, voogdijschap, adoptie; het is in staat om elke noodsituatie onder de aandacht van instanties te brengen, zodat zij volgens hun specifieke competentie tussen beide kunnen komen.

Niet alleen zijn gezinnen onderwerp van politieke actie, zij moeten en kunnen ook zelf actoren worden, door "ervoor te zorgen dat wetten en instanties van de staat niet alleen de rechten en de plichten van het gezin niet ondermijnen, maar juist steunen en positief verdedigen. Volgens deze richtlijnen zouden gezinnen moeten groeien in het bewustzijn dat zijn 'hoofdrolspelers' zijn in wat bekend staat als ‘gezinspolitiek’ en de verantwoordelijkheid opnemen om de maatschappij om te vormen". H. Paus Johannes Paulus II, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over de taken van het christelijk gezin in de wereld van deze tijd, Familiaris Consortio (22 nov 1981), 44 Vgl. Pauselijke Raad voor het Gezin, Handvest van de Rechten van het gezin (22 okt 1983), 9 Voor dit doel moeten gezinsorganisaties gestimuleerd en versterkt worden. "Gezinnen hebben het recht om organisaties met andere gezinnen en instanties op te richten om hun rol gepast en effectief te vervullen, alsmede hun rechten te beschermen, het welzijn te bevorderen en de belangen van het gezin te vertegenwoordigen. Op economisch sociaal, juridisch en cultureel vlak moet de juiste rol van gezinnen en gezinsorganisaties worden erkend in de planning en ontwikkeling van programma’s die het gezinsleven betreffen". Pauselijke Raad voor het Gezin, Handvest van de Rechten van het gezin (22 okt 1983), 8. a-b