De sociale leer van de Kerk is een onmisbaar referentiepunt voor een integrale christelijke vorming. Het insisteren van het magisterium op het voorstellen van deze leer als een inspiratiebron voor apostolaat en sociale actie, komt voort uit de overtuiging dat zij een buitengewone bron van vorming is; “vooral voor de lekengelovigen die zich op verschillende wijzen inzetten op sociaal en politiek terrein, is in het bijzonder een meer nauwkeurige kennis van de sociale leer van de Kerk volstrekt onmisbaar” Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over de roeping en de zending van de leken in de Kerk, Christifideles laici (30 dec 1988), 60. Dit leerstellig patrimonium wordt niet op een afdoende manier onderwezen en gekend, wat ook de oorzaak is van het feit dat zij niet op een bevredigende manier omgezet wordt in concreet gedrag.