Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

Wie naar het kleine begin van de Kerk in een verborgen hoekje van de aarde kijkt, kan verbaasd zijn over de robuuste duur en de wereldwijde verspreiding ervan. Maar hij is niet verbaasd over de veranderende vorm van het Wijdingssacrament doorheen verschillende tijdperken en culturele invloeden. De Heer zelf voorspelde ons dat we Gods Geest nodig hadden, zodat Hij ons "in de volle waarheid zou leiden" (Joh. 16, 13).

Voor onze tijd interpreteerde Vaticaan II zijn Bijbelse basis en gaf ons theologisch betrouwbare contouren van de bediening.

"Omdat de taak van de priesters nauw verbonden is met de bisschoppenambt, deelt deze taak in het gezag, waarmee Christus zelf zijn Lichaam doet groeien, heiligt en bestuurt. Daarom veronderstelt het priesterschap ... maar het wordt gegeven door dat speciale sacrament, dat aan de priesters krachtens de zalving van de Heilige Geest een bijzonder merkteken schenkt en hen zo gelijkvormig maakt aan Christus-Priester, zodat zij kunnen handelen in naam van Christus, die het Hoofd is." H. Paus Johannes Paulus II, Toespraak, Castel Gandolfo, Tot de deelnemers aan de Synode van het Armeens-katholieke Patriarchaat (26 aug 1989), 2

In de centrale tekst wordt het fundament van het geloof van het priesterambt omcirkeld. Het werd gelegd toen de kandidaat het sacrament van de wijding ontving. Dan verankert deze passage alle priesterlijke activiteit in de enige wortel die het mogelijk maakt: Christus is de echte priester. Zo verzekert het katholieke geloof het volk van God dat het niet langer de bedienaar is, maar Christus zelf die de uitvoerder is van de heilsgeschiedenis. Hij is zeker de echte Auctor ministerii. Dit feit mag niet over het hoofd worden gezien bij alle speculaties over de Kerkstructuur. Anders zal de waarheid in de Kerk worden verdoezeld dat alleen Christus vruchtbaarheid geeft aan al haar werk. Het 2e Vaticaans Concilie - Decreet
Presbyterorum Ordinis
Over het leven en dienst van de priester
(7 december 1965) ziet dan de relatie met Christus in een "bijzondere merkteken van de zalving met de Heilige Geest"; dit maakt de gewijde personen "priesters conform aan Christus, zodat zij kunnen handelen in de persoon van Christus het Hoofd".

St. Augustinus noemt de gave van genade aldus overgebracht met een uitdrukking uit de militaire taal "SPHRAGIS" - een zegel van saamhorigheid, gebaseerd op de schenking van de Wijding. Als effectief teken van verlossing ontstaat door het Sacrament een kenmerkende relatie met Christus, die - "niet alleen in de mate maar ook in de essentie" 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964), 10 - zich onderscheidt van de relatie met Christus van de overige gedoopten. In zo'n gave ligt de specifieke kwaliteit van de priester.

De hier geciteerde conciliaire definitie van de priester begint dus verrassend genoeg niet met zijn individuele activiteiten. Het priesterbestaan beperkt zich niet tot het voorzitten van de Eucharistieviering. Het wordt op vele manieren weerspiegeld. Wie de bediening wil erkennen, moet theologisch zijn empirisch tastbare buitenkant bevragen en met geloof doordringen. Dan wordt in de niet-specifieke "handelen in de Persoon Christus" waarschijnlijk de beste uitdrukking aan hem aangeboden om het priesterambt te vatten. Toegegeven, deze zinswending gaat niet voorbij aan het werkterrein van de priester. Maar het beschrijft het alleen in algemene termen. Want het zijn niet de individuele activiteiten die de identiteit van de priester vormen. Deze identiteit is veeleer gebaseerd op het "zijn" van de priester, op de kenmerkende relatie met Christus die door de Geest wordt bewerkt. Alleen deze verankering geeft het priesterambt zijn eigenheid.