In de beschrijving van de „eerste zonde” verbreekt de vervreemding van Jahwe tegelijkertijd de vriendschapsband die het menselijk gezin samenbond; vandaar dat we op de volgende bladzijden van Genesis man en vrouw de beschuldigende vinger naar elkaar zien uitsteken, Vgl. Gen. 3, 12 en daarna de ene broer de ander, die hij vijandig gezind is, zien doden. Vgl. Gen. 4, 2-16

In het verhaal over de gebeurtenissen in de stad Babel heeft de zonde tot gevolg dat de mensenfamilie uiteenvalt, wat al begonnen was ten gevolge van de eerste zonde, maar wat hier op het sociale vlak zijn hoogtepunt bereikt. Wie wil doordringen in het mysterie van de zonde, mag niet voorbijgaan aan deze samenhang tussen oorzaak en gevolg. Als breuk met God is de zonde een daad van ongehoorzaamheid van de mens die, op zijn minst impliciet, Hém verwerpt uit wie hij is voortgekomen en die hem in leven houdt; in die zin is zij een daad van zelfdoding. Omdat de mens door te zondigen weigert zich aan God te onderwerpen, wordt ook zijn innerlijk evenwicht verstoord en raakt hij innerlijk met zichzelf in tegenspraak en in conflict. Zo verscheurd, veroorzaakt de mens bijna noodzakelijke scheuringen in zijn verhouding met de andere mensen en met de schepping. Dat is een wetmatigheid en een objectief gegeven dat zich in veel momenten van de menselijke psychologie en van het geestelijk leven laat ontdekken, evenals in de gebeurtenissen van het maatschappelijk leven waarin de weerslag en de tekenen van innerlijke wanorde gemakkelijk waar te nemen zijn.

Het mysterie van de zonde bestaat uit deze dubbele verwonding die de zondaar zichzelf en zijn omgang met de naaste toebrengt. Vandaar dat men kan spreken van een persoonlijke en een sociale zonde: elke zonde is van de ene kant een persoonlijke en van de andere kant een sociale zonde, omdat en in zoverre zij een sociale uitwerking heeft.