Het godgewijde leven draagt in zich de waarden van het evangelisch leven, en kan, mits het eerlijk wordt beleefd, op heel eigen wijze bijdragen tot een antwoord op de vragen waarvoor de inculturatie ons stelt. Als teken van het primaat van God en van het Rijk betekent het een uitdaging die in dialoog het geweten van de mensen kan beroeren. Als het godgewijde leven zijn profetische kracht behoudt, wordt het een evangelisch zuurdesem dat een cultuur van binnen uit kan zuiveren en verder ontwikkelen. Dit wordt aangetoond door het leven van talrijke heiligen, die in verschillende tijdvakken van de geschiedenis geheel in hun tijd wisten onder te duiken zonder erin te verdrinken, maar waarbij zij voor hun tijdgenoten nieuwe wegen openden. Een evangelische wijze van leven is een belangrijke inspiratiebron voor een nieuw cultuurpatroon. Zeer veel stichters, die open stonden voor bepaalde eisen van hun tijd, ook al zagen ze heel goed de beperkingen daarvan, hebben op die vragen een antwoord gegeven dat een voor de cultuur vernieuwend voorstel is geworden.

De communauteiten van de religieuze instituten en van de sociëteiten van apostolisch leven kunnen inderdaad concrete en doeltreffende culturele initiatieven aanbieden als uit hun wijze van doen duidelijk wordt hoe men volgens het evangelie met elkaar in wederzijds respect bij onderlinge verschillen omgaat en het gezag wordt uitgeoefend, als zij laten zien hoe men de materiële en spirituele goederen met elkaar deelt, als ze blijk geven van hun internationaal karakter, van onderlinge samenwerking onder de ordegenootschappen, van luisteren naar de mannen en vrouwen van onze tijd. De wijze van denken en doen van de mens die Christus van meer nabij volgt, schept een werkelijk referentiepunt voor cultuur, onthult wat met menselijkheid in strijd is, laat zien dat alleen God aan de waarden kracht en volkomenheid verleent.

Van de andere kant zal authentieke inculturatie godgewijde mensen helpen om het evangelie in heel zijn radicaliteit te beleven overeenkomstig het charisma van hun instituut en de eigen aard van de mensen met wie ze in contact treden. Deze vruchtbare onderlinge relatie leidt tot vormen van leven en van pastorale methodes die voor ieder instituut een verrijking betekenen, op voorwaarde dat ze overeen blijken te stemmen met het stichtings-charisma en het eenheid scheppende werken van de Heilige Geest. De garantie dat men bij dit proces van onderscheiding en durf, van dialoog en evangelische uitdaging, op de goede weg is, wordt door de Heilige Stoel gegeven: hij heeft tot taak de evangelisatie van de culturen te stimuleren, te verklaren of de ontwikkelingen op dat gebied authentiek zijn, en de resultaten ervan op het gebied van de inculturatie goed te keuren. Vgl. Bisschoppensynodes, Propositiones van de 9e Gewone Bisschoppensynode over het religieuze leven (29 okt 1994), 40. B “Het is een moeilijke en delicate opdracht, want, terwijl de culturen in een voortdurend ontwikkelingsproces verkeren, is de trouw aan het evangelie en aan de apostolische overlevering in het geding.” H. Paus Johannes Paulus II, Postsynodale Apostolische Exhortatie, De Kerk in Afrika, Ecclesia in Africa (14 sept 1995), 62