Om werkelijk met de Heer verbonden te blijven, is natuurlijk de heilige liturgie een wezenlijk middel, vooral het vieren van de eucharistie en het getijdengebed.

Allereerst de eucharistie ”waarin heel het geestelijk goed van de kerk vervat ligt, namelijk Christus zelf, ons Paaslam en het levend brood dat het door zijn Vlees in de Heilige Geest tot leven gebrachte en tot leven wekkende leven schenkt aan de mensen”. 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over het leven en dienst van de priester, Presbyterorum Ordinis (7 dec 1965), 5 Zij is het hart van het kerkelijk leven, zij is dat ook van het godgewijde leven. Hoe zouden zij die door het beoefenen van de evangelische raden geroepen zijn om Christus te kiezen als de enige die zin geeft aan hun bestaan, niet kunnen verlangen te komen tot een steeds inniger verbondenheid met Hem door dagelijks te delen in het sacrament dat Hem tegenwoordig stelt, in het offer dat Zijn liefdesgave op Golgotha tegenwoordig stelt, in de maaltijd die het pelgrimerend volk van God voedt en sterkt? Vanuit haar wezen staat de eucharistie centraal in het godgewijde leven, in het persoonlijke leven en in dat van de gemeenschap. Zij is de dagelijkse teerspijze en de bron van spiritualiteit van de individuen en de instituten. Door middel van de eucharistie wordt iedere godgewijde mens uitgenodigd om Christus’ paasmysterie te beleven en zich met Hem te verenigen door zijn eigen leven door de Heilige Geest aan de Vader op te dragen. Door vaak en langdurig Christus, aanwezig in de eucharistie, te aanbidden worden we in staat gesteld om in zekere zin dezelfde ervaring door te maken die Petrus had bij de Gedaanteverandering: ”Het is goed dat wij hier zijn.” En in de viering van het geheim van het Lichaam en Bloed van de Heer worden de eenheid en liefde van hen die hun leven aan God hebben toegewijd, versterkt en verdiept.

Samen met de eucharistie, en nauw ermee verbonden, is het getijdengebed, dat al naargelang de aard van ieder instituut gemeenschappelijk of individueel wordt gevierd, de wijze waarop de godgewijde mensen hun specifieke roeping tot uitdrukking brengen om God te prijzen en voor anderen te bidden.

Innig verbonden met de eucharistie is ook de verplichting tot voortdurende bekering en noodzakelijke loutering, waaraan de godgewijden voldoen in het sacrament van verzoening. Door veelvuldig Gods barmhartigheid te ervaren, zuiveren en vernieuwen zij hun hart, en door het nederig erkennen van hun zonden verhelderen zij hun relatie met God. De vreugdevolle ervaring van sacramentele vergeving op de weg die zij met hun broeders en zusters gaan, maakt hen tot luisteren bereid en stimuleert tot grotere trouw.

Wil men op de weg van het evangelie voorgang maken, met name in de vormingstijd of op sommige andere momenten in het leven, dan is daarbij een belangrijke steun als men vertrouwvol en in alle eenvoud geestelijke leiding zoekt. Hiermee wordt men geholpen om edelmoedig in te gaan op de bewegingen van de Geest en vastberaden naar heiligheid te streven.

Tenslotte, ik spoor alle godgewijden aan om volgens hun eigen tradities zich dagelijks te verenigen met de Maagd Maria, en met haar over de geheimen van haar Zoon te mediteren, vooral door het bidden van de rozenkrans.