Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

Het gebed van Christus tot Zijn Vader vóór Zijn lijden dat Zijn volgelingen één mogen zijn Vgl. Joh. 17, 21-23 wordt voortgezet in het bidden en handelen van de kerk. Het kan niet anders of zij die tot het godgewijde leven zijn geroepen, voelen zich daarbij betrokken. De synode ervoer zeer sterk de wonde van de nog steeds voortdurende scheiding onder de christengelovigen en de noodzaak om te bidden en te werken voor de bevordering van de eenheid onder alle christenen. De betrokkenheid van de godgewijden bij de oecumene wordt verstrekt door het besef dat in andere kerken en kerkelijke gemeenschappen het monnikendom nog steeds leeft en bloeit, zoals in de oosterse kerken, of dat men weer overgaat tot de beoefening van de evangelische raden, zoals dat het geval is in de anglicaanse gemeenschap of in gemeenschappen die uit de Reformatie zijn voortgekomen.

De synode heeft gewezen op de nauwe band die er bestaat tussen het godgewijde leven en de zaak van de oecumene, en op de noodzaak van een indringender getuigenis op dat gebied. Immers, aangezien de ziel van de oecumenische beweging gebed en bekering is, Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Encycliek, Over de inzet voor de oecumene, Ut Unum Sint (25 mei 1995), 21 bestaat er geen twijfel dat de instituten van godgewijd leven en de sociëteiten van apostolisch leven een bijzondere plicht hebben om zich aan deze opgave te wijden. Het is dus dringend geboden dat in het leven van de godgewijden een grotere plaats wordt ingeruimd voor het oecumenisch gebed en het waarachtig evangelisch getuigenis, opdat door de kracht van de Heilige Geest de muren van verdeeldheid en vooroordelen onder christenen geslecht worden.