Zoals reeds bij de Gezinsynodes maakt “de Duitse Kerk” aanspraak op de hegemonie over de wereldkerk en roemt zichzelf trots en machtig als gangmaker van een christendom dat zich met de moderniteit heeft verzoend – ondanks de brief van 29 juni 2019 van paus Franciscus “aan het pelgrimerende Godsvolk in Duitsland”. Waarom men zich ondanks de desolate toestand van de Kerk in eigen land geroepen voelt een voorbeeld voor anderen te zijn, is nog niet bekend gemaakt en voor de geïnteresseerde toeschouwer ook moeilijk in te zien. Men gebruikt de neutraal en mooi klinkende term van de “heilzame decentralisatie” Bisschoppensynodes, Werkdocument ten behoeve van de speciale Synode voor het Amazonegebied, Instrumentum Laboris (Amazonesynode - 2019) (17 juni 2019), 126 en de “ontroomsing” van de katholieke Kerk (vroeger noemden we dat het anti-roomse gevoel), maar men bedoelt de uitsluitende geldigheid van een Amazonemythologie en Westerse ecotheologie in plaats van de openbaring, en de alleenheerschappij van hun ideologen in plaats van de geestelijke autoriteit van de opvolgers van de apostelen in het bisschopsambt. In de katholieke ecclesiologie gaat het echter niet om een machtsbalans tussen centrum en periferie, maar om de gemeenschappelijke verantwoordelijkheid van de paus, die door de Roomse Kerk in de vorm van het kardinalencollege en de Romeinse Curie wordt bijgestaan, én de bisschoppen voor de universele Kerk, die in en uit deelkerken onder leiding van een bisschop bestaat. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964), 23

Mijn advies: wanneer men in beide richtingen echt iets goeds voor de Kerk wil doen, dan moet men bijv. zich verre houden van het afzetten van bisschoppen zonder een normaal canoniek proces (met het recht van verdediging) en geen kloosters zonder opgaaf van redenen sluiten, resp. niet onder het voorwendsel dat men geen filiaal van Rome is het leer- en jurisdictieprimaat van de paus ondermijnen. Daartoe hoort ook het christelijk omgaan met medebroeders en medewerkers, die niets verkeerds hebben gedaan – behalve dat zij, binnen het kader van de legitieme pluraliteit van meningen en stijlen, een standpunt vertegenwoordigen die van de privémening van de superieur afwijkt.

Het synodale proces in het gebied van de Duitse Bisschoppenconferentie wordt kerkpolitiek verweven met de Synode voor de Amazone en als hefboom voor de herstructurering van de wereldkerk ingezet. Ook zijn bij beide evenementen de leidende personen bijna identiek en ook via de hulporganisaties van de Duitse Bisschoppenconferentie (DBK) financieel en organisatorisch met elkaar verweven. Gemakkelijk te controleren is de sloopkogel niet. Nadien mag niets meer zijn zoals het eens was en men zal de Kerk niet terugkennen, zei een van hun protagonisten. Men verrekent zich misschien zoals indertijd koning Croesus van Lydië (950-541 v. Chr.), die op de vraag naar zijn overwinningskansen bij een aanval op de Perzen de voorspelling, die hem het orakel van Delphi gaf op fatale wijze had misverstaan: “Als u de Halys oversteekt, zult u een groot rijk vernietigen”. Onze Halys is de goddelijke constitutie van de Kerk in leer, leven en cultus. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964)

Jammer genoeg zijn uit de vroeger praktisch helemaal katholieke landen van Zuid-Amerika de katholieken net als Duitsland met miljoenen uit de Kerk weggetrokken zonder dat het daarbij kwam tot een bezinning over de oorzaken van deze catastrofe en zonder dat het tot een serieuze wil tot haar vernieuwing Christus geleid heeft. De oplossing is ook hier niet een pentecostalisering van de Kerk d.w.z. haar liberale protestantisering op zijn Zuid-Amerikaans, maar de herontdekking van haar katholiciteit. Zoals de “heilige synode” van het Tweede Vaticaans Concilie moeten de bisschoppen “hun aandacht volledig richten op de katholieke gelovigen. Steunend op de Heilige Schrift en de Traditie leert zij, dat deze pelgrimerende Kerk noodzakelijk is voor het heil. Alleen Christus is de Middelaar en de weg ten heil, die in zijn Lichaam, de Kerk, tegenwoordig komt... Volledig lid van de Kerkgemeenschap zijn zij, die in het bezit van de Geest van Christus haar gehele ordening en al de heilsmiddelen, die zij krachtens instelling heeft, aanvaarden, en in haar zichtbaar organisme met Christus, die haar bestuurt door de paus en de bisschoppen, zijn verbonden, nl. door de banden van de geloofsbelijdenis, van de sacramenten en van het kerkelijk bestuur”. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964), 14

Katholiek is niet de bonte diversiteit van tegenstrijdige meningen en de willekeur in gewetensbeslissingen ten overstaan van de heilige wil van God, maar de eenheid van de vele volken in het geloof dat ons in de eenheid met de Vader en Zoon in de Heilige Geest invoegt. “Zoals Gij, Vader, in Mij bent en Ik in U ben, zo moeten ook zij in ons één zijn opdat de wereld gelooft dat Gij Mij gezonden hebt.” (Joh. 17, 21). Daarom is ons duidelijk gezegd: “Beijvert u de eenheid des Geestes te behouden door de band van de vrede: één lichaam en één Geest, zoals gij ook geroepen zijt tot één en dezelfde hoop waarvoor Gods roeping borg staat. Één Heer, één geloof, één doop. Één God en Vader van allen, die is boven allen en met allen en in allen” (Ef. 4, 3-6).

Als uitweg uit de crisis van de Kerk wordt in het Congregatie voor de Eredienst en de Sacramenten
Goedkeuring van de Kaderwet permanent diakens door de H. Stoel
Aan Bernard Kardinaal Alfrink, voorzitter van de Nederlandse bisschoppenconferentie
(12 juni 1975) evenals bij het synodaal proces in Duitsland gekozen voor een verdere verwereldlijking van de Kerk. Wanneer men in de algemene hermeneutiek van het christendom niet meer uitgaat van de historische zelfopenbaring van God in Christus, maar de Kerk en haar liturgie invoegt in een mythologische visie op het geheel van de wereld of hen maakt tot functies van een ecologisch programma tot redding van onze planeet, dan hangt de sacramentaliteit en met name het wijdingssacrament van bisschoppen en priesters in de apostolische successie in de lucht. Wie wil er op zo’n wankele structuur nog een leven bouwen dat totale overgave verlangt?