Gerhard Ludwig Kard. Müller - 25 juli 2019
| REACTIE OP HET "SYNODAAL PROCES" IN DUITSLAND EN DE AMAZONDESYNODE | |||
| ► | De verwereldlijking van de Kerk is de oorzaak en niet de uitweg uit de crisis | ||
Wie gelooft dat “Christus de Kerk bemind heeft en zich voor haar heeft overgeleverd om haar te heiligen” (Ef. 5, 25, v), kan slechts geschokt zijn over het laatste nieuws uit Duitsland, dat in 2018 meer dan 216.000 katholieken door nadrukkelijk uittreden uit de Kerk hun geestelijk thuis hebben opgegeven en hun moeder in het geloof zo bruusk de rug hebben toegekeerd. De motieven bij de afzonderlijke mensen, die door het doopsel tot ledematen van het kerkelijke lichaam van Christus geworden zijn, zullen heel verschillend zijn zoals mensen nu eenmaal verschillend zijn. Maar duidelijk is dat het merendeel van hen de Kerk verlaat in dezelfde geest als men een wereldlijke vereniging opzegt of zich van zijn traditionele politieke partij afkeert, waarvan men zich vervreemd heeft of waarin men teleurgesteld is. Zij zijn er zich helemaal niet van bewust of niemand heeft hen ooit uitgelegd dat de Kerk weliswaar uit gebrekkige mensen bestaat, tot aan de hoogste vertegenwoordigers toe, maar naar haar wezen en opdracht een goddelijke stichting is. Want Christus heeft zijn Kerk gesticht als sacrament van het heil van de wereld, “als teken en werktuig van de innigste vereniging met God en van de eenheid van de hele mensheid.”. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964), 1
De auteur van de Hebreeënbrief is zich wel van de pastorale moeilijkheid bewust: “Want wanneer mensen eenmaal het licht hebben gezien en van de hemelse gave hebben geproefd en deelgenoot werden van de heilige Geest, wanneer zij de voortreffelijkheid van Gods woord en de krachten van de toekomstige wereld hebben ervaren en na dit alles afvallen, kunnen zij onmogelijk weer tot bekering worden gebracht; want op hun manier hebben zij de Zoon van God opnieuw gekruisigd en aan bespotting prijsgegeven.” (Hebr. 6, 4-6) De voornaamste reden dat men de Kerk verlaat zonder het gevoel dat men daarbij zwaar zondigt tegen de liefde van Christus, onze Verlosser, en het eigen eeuwige heil op het spel zet, is de mening dat de Kerk een wereldse vereniging is. Ze weten niets van de heilsnoodzakelijkheid van de pelgrimerende Kerk, die voor ieder die tot het katholieke geloof gekomen is, onontbeerlijk is. “Niet gered wordt echter wie, hoewel in de Kerk ingevoegd, niet in de liefde volhardt en alleen ‘met het lichaam’ in de Kerk verblijft, maar niet ‘ met het hart’. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964), 14
Deze crisis van de massale uittocht uit de Kerk en de neergang van het kerkelijke leven (minder kerkbezoek, minder doopsels en vormsels, lege seminaries, het uitsterven van kloosters) kan niet door een verdere verwereldlijking en zelfsecularisatie van de Kerk overwonnen worden. Niet omdat de bisschop zo aardig, schouderklopjes uitdelend, dicht bij de mensen is en om geen banaliteit verlegen zit, komen de mensen naar de heilsgemeenschap van Christus terug of nemen vroom aan de viering van de Goddelijke Liturgie en de sacramenten deel, maar omdat zij de echte waarde ervan als genademiddelen erkennen. Als de Kerk zich ontkerstende wereld secundair legitimeert als natuurgodsdienstige lobby van de ecologiebeweging of als zij zich aandient als een geld donerende hulporganisatie voor migranten, dan verliest zij al helemaal haar identiteit als universeel sacrament van heil in Christus en krijgt toch niet de erkenning die zij van de groen-linkse mainstream hoopt te krijgen. De Kerk kan alleen dan de mensen dienen in hun zoektocht naar God en naar een leven vanuit het geloof als zijn in naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest het evangelie verkondigt en hen door het doopsel tot leerlingen van Jezus maakt. Zij is het Lichaam van Christus zodat Jezus Christus, haar hoofd door haar en in haar in de wereld tegenwoordig blijft tot aan het einde van de wereld. Vgl. Mt, 28, 19. v. Christus spreekt tot ons in het woord van de prediking, Hij doopt, Hij vormt, Hij stelt zijn kruisoffer tegenwoordig in de Heilige Mis en schenkt ons zichzelf als voedsel voor eeuwig leven, vergeeft zonden, schenkt aan de dienaren van de Kerk de Heilige Geest waardoor de gewijde bisschoppen en priesters in de naam van Christus, de Hogepriester van het nieuwe Verbond, handelen en Hem in de gemeenschap zichtbaar maken. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de heilige liturgie, Sacrosanctum Concilium (4 dec 1963), 41
De zogenaamde synodale weg van het kerkelijk establisment in Duitsland richt zich echter op een verdere verwereldlijking van de Kerk, En in plaats van een vernieuwing vanuit het Evangelie met catechese, missie, zielzorg, mystagogie van de sacramenten, richt men zijn aandacht – zoals al een halve eeuw – op thema’s waarmee men bij de publieke opinie in de Westerse wereld punten denkt te scoren en hoopt een denken te bereiken dat tot een materialistisch mensbeeld beperkt is.
Het gaat in wezen
In een Kerk die als een zuiver menselijke organisatie met zuiver binnenwereldse doelen haar identiteit als middelares van het heil opgegeven heeft en die iedere transcendente en eschatologische relatie met de komende Heer verloren heeft, wordt het vrijwillig ongehuwd zijn “omwille van het Rijk Gods” (Mt. 19, 12) of “om zich onverdeeld aan de zaak van de Heer” te wijden, pijnlijk als een Fremdkörper of als een last uit het verleden ervaren waarvan men zich zo snel en grondig mogelijk moet zien te ontdoen. Hoogstens kan men deze masochistische vorm van extreme zelfbeschikking nog aan afzonderlijke exoten toestaan.
