Christus leeft. Hij is onze hoop en de mooiste jeugd van deze wereld. Alles wat hij aanraakt, wordt jong, wordt nieuw, is vervuld van leven. Daarom zijn de eerste woorden die ik elke jonge christen wil vertellen: hij leeft en wil dat je leeft!

Hij is in jou, Hij is bij je en gaat nooit weg. Voor zover je weg kunt komen, is naast jou de Verrezene, die je roept en wacht tot je opnieuw begint. Als je je oud voelt vanwege verdriet, wrok, angst, twijfel of mislukkingen, zal Hij er zijn om je kracht en hoop te geven.

Aan alle jonge Christenen schrijf ik met genegenheid deze apostolische vermaning, dat wil zeggen een brief die enkele overtuigingen van ons geloof oproept en tegelijkertijd ons aanmoedigt om te groeien in heiligheid en toewijding aan onze eigen roeping. Aangezien dit een mijlpaal is in de context van een synodaal pad, richt ik me tegelijkertijd tot het hele Volk van God, de voorgangers en de gelovigen, omdat reflectie op jongeren en voor jongeren ons allemaal uitdaagt en stimuleert. Daarom zal ik in sommige paragrafen rechtstreeks tot jongeren spreken en in andere paragrafen zal ik een meer algemene benadering van kerkelijk onderscheid voorstellen.

Ik werd geïnspireerd door de rijkdom aan reflecties en dialogen van de Synode vorig jaar. Ik zal hier niet alle bijdragen kunnen verzamelen, die u in het Bisschoppensynodes
Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping (Slotdocument)
Jongerensynode (2018)
(27 oktober 2018) kunt lezen, maar ik heb geprobeerd om bij het schrijven van deze brief de voorstellen op te nemen die mij het meest belangrijk lijken. Op deze manier zal mijn woord worden verrijkt door duizenden stemmen van gelovigen van over de hele wereld die hun mening naar de synode hebben gezonden. Zelfs de ongelovige jonge mensen, die wilden deelnemen aan hun reflecties, stelden vragen die aanleiding gaven tot nieuwe vragen in mij.