De priesterroeping is een gave van God, welke zeker een groot goed vormt voor hem voor wie zij het eerst bestemd is. Maar het is ook een gave voor de gehele Kerk, een goed voor haar leven en zending. De Kerk is dus geroepen deze gave te bewaren, te waarderen en te beminnen. Zij is verantwoordelijk voor het ontstaan en het rijpen van de priesterroepingen. Bijgevolg heeft de roepingpastoraal als actief subject, als protagonist, de kerkgemeenschap als zodanig, in haar diverse geledingen: vanaf de universele Kerk tot aan de particuliere Kerk tot aan de parochie en tot aan alle leden van het volk Gods.

Het is vooral nu dringend noodzakelijk dat zich de overtuiging vestigt en verbreidt dat alle leden van de Kerk zonder uitzondering de genade en de verantwoordelijkheid hebben voor de zorg voor de roepingen. Het Tweede Vaticaans Concilie heeft zeer uitdrukkelijk verklaard dat "het bevorderen van de roepingen een taak is van de gehele christengemeenschap, die dit allereerst moet bewerken door een volledig christelijk leven". 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over de priesteropleiding, Optatam Totius Ecclesiae (28 okt 1965), 2 Alleen op de basis van deze overtuiging zal de roepingenpastoraal haar werkelijk kerkelijk gelaat kunnen tonen en een eendrachtige actie ontplooien, met behulp van specifieke organen en geschikte werktuigen van gemeenschap en medeverantwoordelijkheid.

De eerste verantwoordelijkheid voor de pastoraal van de priesterroepingen ligt bij de bisschop, Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over het herderlijk ambt van de bisschoppen in de Kerk, Christus Dominus (28 okt 1965), 15 die geroepen is om haar als eerste uit te voeren, ook als zal hij veelvuldige medewerking mogen en moeten opwekken. Hij is vader en vriend in zijn priestercollege en het is vooral zijn zorg om "continuïteit te geven" aan het priesterlijk charisma en ambt en er door de handoplegging nieuwe krachten aan toe te voegen. Hij zal er zorg voor dragen dat de dimensie van de roepingenpastoraal steeds aanwezig is in heel het kader van de gewone pastoraal, ja daarin volledig opgenomen is en als het ware daaraan identiek is. Het is zijn taak de verschillende initiatieven voor de roepingen te bevorderen en te coördineren.

De bisschop weet dat hij bovenal kan rekenen op de medewerking van zijn priestercollege. Alle priesters zijn met hem solidair en medeverantwoordelijk in het zoeken en bevorderen van priesterroepingen. Want, zoals het Concilie verklaart, "als opvoeders in het geloof is het (...) de taak van de priesters er zelf of door anderen voor te zorgen, dat iedere gelovige in de heilige Geest wordt gebracht tot ontplooiing van zijn eigen roeping". 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over het leven en dienst van de priester, Presbyterorum Ordinis (7 dec 1965), 6 Dat is een plicht die "behoort tot de priesterlijke zending zelf, waardoor de priester deel gaat krijgen aan de zorg voor heel de Kerk, opdat er bij het volk van God hier op aarde nooit gebrek aan werklieden zou zijn". 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over het leven en dienst van de priester, Presbyterorum Ordinis (7 dec 1965), 11 Het leven zelf van de priesters, hun onvoorwaardelijke toewijding aan de kudde van God, hun getuigenis van liefderijke dienst aan de Heer en aan de Kerk, een getuigenis dat gekenmerkt wordt door de keuze voor het kruis, aanvaard in de hoop en de vreugde van Pasen, en hun broederlijke eendracht en hun ijver voor de evangelisatie van de wereld zijn de eerste en meest overtuigende factor van vruchtbaarheid wat de roepingen betreft.Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over de priesteropleiding, Optatam Totius Ecclesiae (28 okt 1965), 2

Een heel bijzondere verantwoordelijkheid is toevertrouwd aan het christelijk gezin, dat krachtens het sacrament van het huwelijk op eigen en oorspronkelijke wijze deelneemt aan de opvoedkundige zending van de Kerk, lerares en moeder. Zoals de Synodevaders geschreven hebben, "heeft het christelijk gezin dat werkelijk 'als een huiswerk is' 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964), 11, altijd de gunstige voorwaarden geboden voor het ontstaan van roepingen en het blijft dit doen. Omdat het beeld van het christelijk gezin nu in gevaar verkeert, moet groot gewicht worden aan de gezinspastoraal, zodat de gezinnen zelf, die edelmoedig het geschenk van het leven aanvaarden, 'als het ware het eerste seminarie' vormen 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over de priesteropleiding, Optatam Totius Ecclesiae (28 okt 1965), 2, waarin de kinderen van het begin af de zin voor vroomheid, gebed en liefde voor de Kerk verwerven". Bisschoppensynodes, Propositiones t.b.v. de 8e Bisschoppensynode over de vorming van priesters, 14 De school is, in continuïteit en samenhang met het werk van de ouders en van het gezin, geroepen om haar identiteit van "opvoedende gemeenschap" waar te maken ook door een cultureel aanbod dat in staat is licht te werpen op de dimensie van de roeping als oorspronkelijke en fundamentele waarde voor de mens. Als de school op passende wijze verrijkt is met christelijke geest (door betekenisvolle kerkelijke aanwezigheid in de openbare scholen, volgens de verschillende landelijke regelingen, en vooral door de katholiciteit van de bijzondere scholen), kan zij "in het hart van de jongens en de jongeren het verlangen storten om de wil van God te volbrengen in de voor ieder meeste geschikte levensstaat, zonder ooit de roeping tot het priesterschap uit te sluiten". Bisschoppensynodes, Propositiones t.b.v. de 8e Bisschoppensynode over de vorming van priesters, 16

Ook de leken-gelovigen, vooral de catechisten, de leerkrachten, de opvoeders en degenen die belast zijn met de jongerenpastoraal, hebben ieder met eigen middelen en vormen een belangrijke taak in de pastoraal van de priesterroepingen. Hoe meer zij de zin van hun roeping en zending in de Kerk verdiepen, des te meer kunnen zijde waarde en de onvervangbaarheid van de priesterroeping en -zending erkennen.

In het kader van de diocesane en parochiële gemeenschappen moeten de groepen waarvan de leden door gebed en offer alsmede door morele en materiële steun hun bijdrage leveren voor de roepingen tot het priesterschap en het kloosterleven, gewaardeerd en bevorderd worden.

Ook moeten de talrijke groepen, bewegingen en associaties van leken-gelovigen vermeld worden welke de heilige Geest opwekt in de Kerk en doet groeien met het oog op een meer missionaire christelijke aanwezigheid in de wereld. Deze verschillende groeperingen van leken blijken een bijzonder vruchtbaar terrein te zijn voor het ontluiken van gewijde roepingen en echte plaatsen voor aanbod en groei van roepingen. Inderdaad hebben vele jongeren juist binnen en dank zij deze groeperingen de roeping van de Heer om Hem te volgen op de weg van het gewijde priesterschap ontdekt Vgl. Bisschoppensynodes, Propositiones t.b.v. de 8e Bisschoppensynode over de vorming van priesters, 16 en daarop met bemoedigende edelmoedigheid geantwoord. Zij moeten dus aangemoedigd worden, opdat zij in gemeenschap met de gehele Kerk en voor de groei van de Kerk hun specifieke bijdrage leveren tot de ontwikkeling van de roepingenpastoraal.

De verschillende delen en leden van de Kerk die zich inzetten voor de roepingenpastoraal zullen hun werk des te doeltreffender maken naarmate zij de kerkelijke gemeenschap als zodanig, te beginnen bij de parochies, zullen stimuleren om te begrijpen dat het probleem van de priesterroepingen beslist niet gedelegeerd kan worden aan enige personen die daarmee belast worden (de priester in het algemeen, de priesters van het seminarie in het bijzonder). Want dat probleem moet in het middelpunt staan van de liefde van iedere christen voor de Kerk, omdat het "een vitaal probleem is dat in het hart zelf van de Kerk staat". H. Paus Johannes Paulus II, Boodschap, Boodschap voor de 22e wereldgebedsdag voor roepingen (13 apr 1985), 1