Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

De roeping is zeker een ondoorgrondelijk mysterie dat de relatie insluit die God aangaat met de mens in diens enigheid en onherhaalbaarheid. Zij is een mysterie dat begrepen en ervaren wordt als een oproep die op een antwoord wacht in het diepst van het geweten, van dat heiligdom van de mens waarin hij alleen is met God, wiens stem in zijn binnenste weerklinkt. Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk in de wereld van deze tijd, Gaudium et Spes (7 dec 1965), 16 Maar dat sluit de gemeenschapsdimensie en speciaal de kerkelijke dimensie niet uit. In de roeping van iedere priester is ook de Kerk werkelijk tegenwoordig en werkzaam.

In de dienst aan de priesterroeping en aan het verloop daarvan ofwel aan het ontstaan, de onderscheiding en de begeleiding van de roeping kan de Kerk een voorbeeld vinden in Andreas, één van de eerste twee leerlingen die Jezus volgen. Hij vertelt zelf aan zijn broer wat hem overkomen is: "Wij hebben de Messias -vertaald betekend dit: de Gezalfde- gevonden" (Joh.1, 41). En het verhaal van deze "ontdekking" opent de weg voor de ontmoeting: "En hij bracht hem bij Jezus" (Joh. 1, 42). Er is geen twijfel mogelijk over het absoluut vrij initiatief en de vrij beslissing van Jezus. Het is Jezus die Simon roept en hem een nieuwe naam geeft: "Jezus zag hem aan en zeide: 'Gij zijt Simon, de zoon van Johannes; gij zult Kefas -dat betekend: rots - genoemd worden'" (Joh. 1, 42). Maar ook Andreas heeft een initiatief genomen: hij heeft gezorgd voor de ontmoeting van zijn broer met Jezus.

"En hij bracht hem bij Jezus". Hier ligt in zekere zin de kern van heel de roepingenpastoraal van de Kerk, waardoor zij zorgt voor het ontstaan en de groei van de roepingen, met gebruikmaking van de gaven en de verantwoordelijkheden, de charisma's en de bediening die zij van Christus en van zijn Geest ontvangen heeft. Als priesterlijk, profetisch en koninklijk volk is de Kerk verplicht om het ontstaan en het rijpen van de priesterroepingen te bevorderen en te dienen door het gebed en het sacramentele leven, door de verkondiging van het woord, door de opvoeding tot het geloof en door de leiding en het getuigenis van de liefde.

Voor de Kerk in haar waardigheid en verantwoordelijkheid van priesterlijk volk zijn het gebed en de viering van de liturgie de wezenlijke en primaire momenten van de roepingenpastoraal. Want het christelijk gebed, gevoed door het woord van God, schept de ideale ruimte waarin ieder de waarheid over zijn leven kan ontdekken, alsmede de identiteit van het persoonlijke en onherhaalbare levensproject dat de Vader hem toevertrouwt. Het is dus nodig in het bijzonder de jongens en de jongeren op te voeden tot trouw aan het gebed en aan het overwegen van het woord Gods. In de stilte en het luisteren kunnen zij de roeping door God tot het priesterschap onderscheiden en bereidwillig en edelmoedig volgen.

De Kerk moet iedere dag de overtuigende en veeleisende uitnodiging aannemen van Jezus die vraagt om "de heer van de oost" te bidden "arbeiders te sturen om te oogsten" (Mt. 9, 38). Gehoorzamend aan het gebod van Christus belijdt de Kerk voor alles nederig haar geloof: door te bidden voor roepingen, waarvan zij heel de dringende noodzaak voor haar leven en zending inziet, erkent zij dat ze een gave van God zijn en daarom onophoudelijk en vol vertrouwen afgesmeekt moeten worden. In dit gebed, dat de spil is van heel de roepingenpastoraal, moeten echter niet alleen de erkenningen maar ook heel de kerkelijke gemeenschap betrokken worden. Niemand twijfelt aan het belang van de afzonderlijke initiatieven voor het gebed, van de specifieke ogenblikken die gereserveerd zijn voor het gebed, te beginnen bij de jaarlijkse werelddag voor de roepingen, en aan de uitdrukkelijke inzet van enkelingen en van groepen die bijzonder gevoelig zijn voor het probleem van de priesterroepingen. Maar de biddende verwachting van nieuwe roepingen moet nu steeds meer een voortdurende en ruim gedeelde gewoonte worden in heel de christelijke gemeenschap en in iedere kerkelijke realiteit. Zo kan men opnieuw de evaring beleven van de apostelen die in de bovenzaal samen met Maria in gebed de uitstoring van de heilige Geest afwachten Vgl. Hand. 1, 14 , die niet zal nalaten nog over het volk van God tot de dienst van het altaar bedienaren te roepen die onverschrokken en vol liefde het Evangelie verkondigen. H. Paus Paulus VI, Apostolische Constitutie, ex Decr. Sacr. Oec. Conc. Vat. II instauratum, auctoritate Pauli PP. VI promulgatum, ed. typica, Missale Romanum (3 apr 1969). Gebed van de Mis voor priester- en diakenroepingen

De liturgie, die het hoogtepunt en de bron is van het leven van de Kerk Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de heilige liturgie, Sacrosanctum Concilium (4 dec 1963), 10 en in het bijzonder van elk christelijk gebed, heeft ook een onmisbare rol en een bevoorrechte invloed in de roepingenpastoraal. Zij vormt een levende Evangelie van de gave van God en een belangrijke school voor het antwoord op zijn roeping. Iedere liturgische viering en vooral de Eucharistieviering toont ons het ware gelaat van God, doet ons delen in het paasmysterie ofwel in het "uur" waarvoor Jezus in de wereld is gekomen en waarnaar Hij vrij en vrijwillig op weg is gegaan in gehoorzaamheid aan de roeping van de Vader Vgl. Joh. 13, 1 . Zij toont ons ook het gelaat van de Kerk als een volk van priesters en als een gemeenschap die goed geleed is in de verscheidenheid van de elkaar aanvullende charisma's en roepingen Christus' offer der verlossing, dat de Kerk in het eucharistische mysterie viert, geeft een bijzonder kostbare waarde aan het lijden dat in vereniging met de Heer Jezus gedragen wordt. De Synodevaders hebben ons uit genodigd nooit te vergeten dat "de zieke christen door het aanbieden van het lijden, dat zo vaak voorkomt in het leven van de mensen, zichzelf als slachtoffer aanbiedt aan God, naar gelijkenis van Christus die zichzelf heeft toegewijd voor ons allen" Vgl. Joh. 17, 19 , en dat "het offer van het lijden met de bedoeling veel waarde heeft voor het bevorderen van de roepingen". Bisschoppensynodes, Propositiones t.b.v. de 8e Bisschoppensynode over de vorming van priesters, 15