Vandaag begint de jaarlijkse bidweek voor de eenheid der Christenen. In alle hoeken van de aarde wijden de Christenen die tot verschillende kerken of kerkelijke gemeenschappen behoren deze bijzondere tijd aan het gebed. Wij, zonen en dochters van de Katholieke Kerk, moeten volledig met heel ons wezen aan dit gebed deelnemen. Een: tijdsperiode die aan het gebed is gewijd is, namelijk overladen met genade: God, de liefdevolle Vader, rijk aan barmhartigheid Vgl. Ef. 2, 4 , die nooit een steen zal geven aan wie Hem brood vraagt Vgl. Mt. 7, 9 , zal zeker het vurige gebed van zijn kinderen verhoren, een gebed dat dat van zijn Zoon, de Heer Jezus, voortzet, en ons tenslotte de volmaakte eenheid schenken. Hij zal dit alles doen op de manier en het moment, die Hem bekend zijn.

Alleen het feit al, dat de Christenen samen om deze zo grote gave bidden is reeds een gave van God: het is de eerste dageraad van de eenheid. Het thema van dit jaar: 'Geroepen tot eenheid door het kruis van onze Heer' staat centraal in het heilsmysterie; het voert terug naar de grondslag van ons geloof. Ja, het is een genade, en een grote genade, dat de Christenen worden geroepen om samen in de schaduw en de beschutting van het kruis te staan - van dat kruis, dat voor ons tegelijk een reden tot smart en vreugde is, en een symbool van 'ergernis' welke voor de gelovigen een echte glorie is.

Dit thema blijkt bovendien bijzonder aangepast aan ons, katholieken, die dit jaar het jubileum van de verlossing vieren: het jubileum van het mysterie van de dood en de verrijzenis van de Verlosser. Wanneer wij in de bidweek voor de eenheid samen met onze christelijke broeders het mysterie van het kruis overwegen - dat wil zeggen van het leven dat zich als gave heeft gegeven tot het offer van de dood - hebben wij de mogelijkheid het hart en de geest te vestigen op de gebeurtenis, waarvan wij een heel jaar de gedachtenis levend hebben gehouden, en wij doen dat met smart over de wonden en scheuringen van het verleden, maar ook met grote verwachtingen welke gegrond zijn op de macht van God.

Dierbare broeders en zusters, ik nodig u die hier aanwezig bent en door u alle katholieke gelovigen dringend uit van deze week een tijd van voortdurend en volhardend gebed te maken voor de gave van de eenheid. Nooit mogen wij vergeten dat het gebed machtig is! Of liever: wij mogen nooit de liefdevolle edelmoedigheid onderschatten, waarmee God altijd onze gebeden, ook als ze op een zwak en onduidelijk stotteren lijken, beantwoordt, omdat wij ze Hem aanbieden in de Zoon: met Hem en door Hem. Wij hebben in de lezing van vandaag gehoord, hoe Jezus bad in zijn aardse dagen: 'In de dagen van zijn sterfelijk leven heeft Hij onder luid geroep en geween gebeden en smekingen opgedragen ... Om zijn vroomheid is Hij verhoord' (Hebr. 5, 7). En wij weten ook dat Hij voor altijd leeft en voor ons ten beste spreekt. Vgl. Hebr. 7, 25

Krachtens het kruis en de verrijzenis heerst Jezus voor altijd aan de rechterhand van de Vader. Maar Hij blijft ook leven in ons, want: 'Gij allen die in Christus zijt gedoopt, zijt met Christus bekleed. . . allen tezamen zijt gij één persoon in Christus Jezus' (Gal. 3, 27-28). U weet wel, dat de Katholieke Kerk allen als broeders en zusters in Christus erkent, die 'uit het geloof in het doopsel zijn gerechtvaardigd' en alleen op die manier zijn 'ingelijfd bij de gekruisigde en verheerlijkte Christus', en juist daardoor Christenen worden genoemd. Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over de oecumene, Unitatis Redintegratio (21 nov 1964), 3.22 Het doopsel dat ons opneemt in de dood van Christus Vgl. Rom. 6, 4 , is de grondslag van elke eenheid -van die we bezitten en van die waarnaar we vurig verlangen. In dit jubileumjaar vernieuwen wij elke woensdag bij de algemene audiëntie onze doopbeloften, het geloof van ons doopsel; daardoor juist versterken wij opnieuw de grondslag van onze eenheid, zoals ik, nu twee jaar geleden, de gelegenheid heb gehad te doen in de kathedraal van Canterbury tijdens een gemeenschappelijke viering van het geloof. Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Toespraak, In de Kathedraal van Canterbury, Gemeenschappelijke verklaring van Paus Johannes Paulus II en aartsbisschop Runcie van Canterbury (29 mei 1982). Archief van de Kerken 37 ( 1982), 1120-1121 en 1133-1142 De gedachtenis van het doopsel is altijd een herdenking van onze roeping tot eenheid.

In de lezing van vandaag hebben wij gehoord dat Christus, 'hoewel Hij Gods Zoon was, in de school van het lijden gehoorzaamheid heeft geleerd' (Hebr. 5, 8). Als kinderen van God moeten wij sterk staan tegenover het kruis; het kruis van het leven van ieder van ons, geeft ons de verzekering dat wij ons op de goede weg bevinden. De zonden en dwalingen van de mensen hebben gepoogd het lichaam van Christus te verscheuren. Men kan natuurlijk niemand vandaag de schuld van het verleden geven. Maar ook wij bestendigen door onze gedragingen of daden of verzuimen de verdeeldheden of werpen belemmeringen op op de weg van de verzoening, wij maken ons op een of andere manier medeplichtig aan het voortduren van de scheuringen in het Christendom. Christus, de gehoorzame Zoon, roept ons tot gehoorzaamheid en bekering, roept ons om samen met Hem het kruis te dragen. Richten wij ons tot Hem en vragen wij Hem nederig ons te bekeren, onze verdeeldheden te genezen en ons tot gewillige werktuigen van de verzoening te maken.

Ons berouw moet daarom vol hoop zijn en wel om een diepe reden: wij hebben gehoord hoe de gehoorzame Zoon, 'toen Hij het einde had bereikt; voor allen die Hem gehoorzamen oorzaak is geworden van eeuwig heil' (Hebr. 5, 9). Wij zijn geroepen één te zijn door het kruis: maar het kruis was niet alleen een teken van lijden; het is vooral een teken van overwinning en hoop, hoop voor de Christenen en voor de wereld. De ziel van ons gebed moet daarom de hoop zijn, 'De hoop is onze gids, het gebed onze kracht, de liefde onze methode'. (Paulus VI, toespraak tot de gedelegeerde waarnemers bij het Tweede Vaticaans Concilie, 17 oktober 1963: Jnsegnamenti, I (1963), blz. 231 Katholiek Archief 18 (1963), 1229) Ja, onze kracht is het gebed.

Wanneer wij deze week met alle Christenen samenkomen rond het kruis van Jezus, kunnen wij niet nalaten ons te herinneren, dat naast het kruis zijn moeder stond Vgl. Joh. 19, 25 , verenigd met de Zoon in de hoogste daad van gehoorzaamheid aan de heilswil van God. Juist daar op het kruis gaf Jezus haar als moeder aan zijn meest geliefde leerling, en in hem aan de kerk. De zaak van de eenheid van de Christenen 'behoort daarom tot de eigen taak van Maria's geestelijk moederschap. Want wie toebehoren aan Christus, heeft Maria niet gebaard en zal ze ook niet kunnen baren, tenzij in één geloof en één liefde'. Paus Leo XIII, Encycliek, Over de Rozenkrans, Adiutricem populi christiani (5 sept 1895). AAS 28, 1895-1896, 135; aangehaald door Paulus VI in Marialis cultus, n. 33 Archief van de Kerken 29 ( 1974), 678

Moge zij nogmaals verschijnen als 'het lichtend teken van de vaste hoop en de vertroosting van het pelgrimerende volk van God' 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964), 68, terwijl wij met heel ons hart bidden, dat alle gelovigen zich werkelijk voelen 'geroepen tot eenheid door het kruis van onze Heer'.