Onder de heiligen munt Maria uit, de Moeder van de Heer, spiegel van alle heiligheid. In het
Lucasevangelie zien we haar in een liefdedienst aan haar nicht Elisabeth, bij wie zij “
ongeveer drie maanden” blijft (
Lc. 1, 56) om haar bij te staan in de laatste fase van haar zwangerschap. “
Magnificat anima mea Dominum”, zegt ze bij dit bezoek - “Mijn ziel prijst hoog de Heer” (
Lc. 1, 46) en drukt daarmee het hele programma van haar leven uit: niet zelf in het middelpunt gaan staan, maar ruimte maken voor God, die zij zowel in het gebed als in de dienst aan de naaste ontmoet - dan alleen wordt de wereld goed. Maria is groot omdat zij niet zichzelf maar God groot wil laten zijn. Zij is deemoedig: zij wil niets anders zijn dan dienstmaagd van de Heer
Vgl. Lc. 1, 38.48
. Zij weet dat ze alleen tot het heil van de wereld kan bijdragen wanneer zij niet haar eigen werk wil volbrengen, maar zich helemaal beschikbaar maakt voor het werken van God. Zij is iemand die vervuld is van hoop: enkel omdat zij in de beloften van God gelooft en uitziet naar het heil van Israël, kan de engel tot haar komen en haar roepen tot de beslissende dienst aan deze beloften. Zij is iemand die gelooft: “
Zalig zijt gij, omdat gij geloofd hebt”, zegt Elisabeth tegen haar
Vgl. Lc. 1, 45
. Het
Magnificat - als het ware een portret van haar ziel - is helemaal geweven uit draden van de heilige Schrift, uit draden van Gods Woord. Zo wordt zichtbaar dat zij in het Woord van God thuis is, daar in en uit gaat. Zij spreekt en denkt in Gods Woord; het Woord van God wordt haar woord, en haar woord komt voort uit Gods Woord. Zo wordt ook zichtbaar dat haar gedachten een meedenken zijn met Gods gedachten, dat haar willen een meewillen is met de wil van God. Omdat zij ten diepste doordrongen was van Gods Woord, kon zij moeder worden van het vleesgeworden Woord. Tenslotte: Maria is iemand die liefheeft. Had dat anders kunnen zijn? Als gelovende en in geloof met Gods gedachten meedenkende en met Gods Wil meewillende, kan zij alleen maar iemand zijn die liefheeft. Wij vermoeden het aan de stille gebaren waarover ons de kindsheidverhalen uit het evangelie vertellen. We zien het aan de discretie waarmee zij in Kana de nood van de bruiloftsgasten opmerkt en bij Jezus brengt. We zien het aan de deemoed waarmee zij de terugwijzing aanneemt tijdens het openbaar leven - in de wetenschap dat haar Zoon nu een nieuw gezin moet stichten en dat het uur van de moeder pas weer zal aanbreken op het moment van het kruis, dat het ware uur van Jezus is
Vgl. Joh. 2, 4
Vgl. Joh. 13, 1
. Dan, als de leerlingen zijn gevlucht, zal zij het zijn die onder het kruis staat
Vgl. Joh. 19, 25-27
; en later, wanneer het uur van Pinksteren is aangebroken, zullen de leerlingen zich om haar scharen, in afwachting van de heilige Geest
Vgl. Hand. 1, 14
.
