Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

De MOEDER van de VERLOSSER heeft een zeer bepaalde plaats in het heilsplan, want “toen de volheid van de tijd gekomen was, heeft God zijn Zoon gezonden, geboren uit een vrouw, geboren onder de wet, opdat Hij hen die onder de wet stonden zou bevrijden, opdat wij de rang van zonen zouden verkrijgen. En het bewijs dat ge zonen zijt: Hij heeft de Geest van zijn Zoon in ons hart gezonden, die roept: Abba, Vader!” (Gal. 4, 4-6).

Met deze woorden van de apostel Paulus, welke het tweede Vaticaans concilie aanhaalt aan het begin van de uiteenzetting over de heilige Maagd Maria Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964), 52. en het gehele achtste hoofdstuk, getiteld “De heilige Maagd en Moeder van God in het mysterie van Christus en de Kerk”., wil ook ik mijn overwegingen beginnen over de betekenis die Maria heeft in het mysterie van Christus, en over haar werkdadige en voorbeeldige tegenwoordigheid in het leven van de Kerk. Het zijn immers woorden die zowel de van de Vader gedenken als de zending van de Zoon, de gave van de Geest, de vrouw uit wie de Verlosser geboren werd, en ons goddelijk kindschap, in het mysterie van de “volheid van de tijd” De uitdrukking “volheid van de tijd (πλÞρωμα ζοà γρüνου) vertoont overeenkomst met verwante uitdrukkingen van het Jodendom, zowel in de Bijbel (vgl. Gen. 29, 21; 1 Sam. 7, 12; Tobit 13, 5) als daarbuiten, en vooral van het Nieuwe Testament (vgl. Marc. 1, 15; Luc. 21, 24; Joh. 7, 8; Ef. 1, 10). Vanuit formeel oogpunt duidt zij niet slechts de afsluiting van een chronologisch proces aan, maar vooral de rijping of de voltooiing van een periode die bijzonder belangrijk is omdat zij gericht is op de vervulling van een verwachting welke dus een eschatologische dimensie krijgt. Gezien Galaten 4, 4 en de context hiervan is het de komst van Gods Zoon die openbaart dat de tijd om zo te zeggen de maat volgemaakt heeft; de periode die getekend is door de belofte welke aan Abraham is gedaan, alsmede door de wet die door tussenkomst van Mozes is gegeven, heeft haar hoogtepunt bereikt, in deze zin dat Christus de goddelijke belofte vervult en de oude wet overstijgt. Deze volheid duidt het ogenblik aan dat van alle eeuwigheid is vastgesteld en waarop de Vader zijn Zoon gezonden heeft, “opdat alwie in Hem gelooft niet verloren zal gaan, maar eeuwig leven zal hebben” (Joh. 1, 1.14) en onze broeder is geworden. Zij duidt het ogenblik aan waarop de heilige Geest, die reeds de volheid van de genade had uitgestort in Maria van Nazaret, in haar maagdelijke schoot de menselijke natuur van Christus vormde. Zij geeft het ogenblik aan waarop door de intrede van het eeuwige in het tijdelijke de tijd verlost wordt, vervuld wordt met het mysterie van Christus en definitief “heilstijd” wordt. Zij geeft tenslotte het mysterievolle begin aan van de weg van de Kerk. Inderdaad begroet de Kerk in de liturgie Maria van Nazaret haar begin Vgl. Romeins Missaal, Prefatie van 8 december, Onbevlekte Ontvangenis van de heilige Maagd Maria Vgl. H. Ambrosius van Milaan, De Institutione Virginis. XV, 93-94: PL 16, 342 Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964), 68 , omdat zij ziet dat in de gebeurtenis van de onbevlekte ontvangenis de heilsgenade van Pasen zich reeds van te voren aftekent in haar edelste lid. En vooral omdat zij in het gebeuren van de menswording Christus en Maria onverbrekelijk tezamen ontmoet, Hem die haar Heer en Hoofd is, en haar die door het uitspreken van het eerste fiat van het Nieuwe Verbond voorafbeelding is van de Kerk als bruid en moeder.