Het laatste deel van deze beschouwingen over het probleem van de menselijke arbeid, bij gelegenheid van de negentigste verjaardag van de encycliek Paus Leo XIII - Encycliek
Rerum Novarum
Over kapitaal en arbeid
(15 mei 1891), dient gewijd te worden aan de spiritualiteit van de arbeid in de christelijke zin van dit woord. Omdat de arbeid in subjectieve zin altijd een persoonlijk handelen is – een daad van een persoon – volgt hieruit dat de hele mens, lichaam en geest, eraan deelneemt, of het nu handenarbeid of geestesarbeid is. Tot die hele mens wordt ook het woord van de levende God gericht, de evangelische heilsboodschap, waarin wij veel leerstellingen – als bijzondere lichtpunten – terugvinden, die betrekking hebben op de menselijke arbeid. Men moet op gepaste wijze deze leerstellingen in zich opnemen; nodig is een innerlijke inspanning van de menselijke geest, geleid door geloof, hoop en liefde, om met behulp van deze stellingen aan de arbeid van de concrete mens die zin te geven die hij voor God heeft en waardoor de arbeid in het heilswerk wordt opgenomen, zoals al het overige waarmee deze arbeid verweven is, alsook de gewone maar tevens heel belangrijke elementen ervan.

De Kerk acht het haar plicht haar eigen mening over de arbeid te geven uit het oogpunt van de menselijke waarde en de morele orde waarvan deze waarde een onderdeel is; en zij ziet dit als een zware plicht in de dienst die zij verricht voor de hele evangelische boodschap. Tegelijk ziet zij het als haar bijzondere taak een spiritualiteit van de arbeid te geven, die voor alle mensen een hulpmiddel en een weg is om dichter bij God, de Schepper en Verlosser, te komen, om deel te hebben aan zijn heilsplan voor de mens en de wereld, en om in hun leven de vriendschap met Christus te verdiepen en te vergroten, door op levendige wijze door het geloof te delen in de drievoudige zending van Christus als priester, profeet en koning, volgens de prachtige uitspraken van het Tweede Vaticaans Concilie.