En laat men nu niet zeggen, dat Italië wel katholiek, maar antiklerikaal is; wij bedoelen: ook slechts in een mate, waarmee al bijzonder rekening zou zijn te houden. Gij, eerbiedwaardige broeders, die in de grote en kleine bisdommen van Italië in voortdurend contact leeft met de goede bevolking van het hele land, gij weet en ziet het dagelijks hoe het volk, als men het maar niet ophitst of misleidt, vèr staat van alle antiklerikalisme. Al wie de geschiedenis van het land een weinig van naderbij kent, weet dat het antiklerikalisme in Italië dat gewicht en die kracht gehad heeft, die de vrijmetselarij en het liberalisme, die het opriepen, er aan gegeven hebben. En in onze dagen zou de eendrachtige geestdrift, die in de dagen van de verdragen van Lateranen als nooit tevoren het hele land zich één deed voelen en buiten zichzelf bracht, nooit aan het antiklerikalisme de gelegenheid gelaten hebben zich weer te herstellen, als men het maar niet had wakker geroepen en aangemoedigd onmiddellijk na die verdragen. Tijdens de jongste gebeurtenissen hebben verordeningen en bevelen het in beweging gezet, gelijk deze het ook weer hebben stil gelegd; allen hebben dat kunnen zien en vaststellen. Het staat echter boven alle twijfel vast, dat. om dit antiklerikalisme binnen de perken te houden, een honderdste, ja een duizendste gedeelte zou volstaan hebben en altijd zal volstaan van de maatregelen, die men zo lange tijd tegen de Katholieke Actie getroffen heeft en die onlangs hun hoogtepunt bereikten in de feiten, waarvan thans de gehele wereld op de hoogte is.