Het ethos van de Kerk als volk van God, samengeroepen door de Vader en geleid door de Heilige Geest om in Christus "een sacrament, dit wil zeggen het teken en het instrument van de innige vereniging met God en van de eenheid van de volledige mensheid" 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964), 1 Vgl. Congregatie v d Inst v h Gewijde Leven en de Sociëten Apost Leve, Religieus leven in gemeenschap, Congregavit nos in unum Christi amor (2 feb 1994), 9. "Op haar pelgrimstocht door deze wereld onderweg naar daadwerkelijke eenheid, werd de ene en heilige Kerk voortdurend gekenmerkt door een vaak pijnlijke spanning. ( ... )Vermoedelijk zoals nooit voordien heeft het Tweede Vaticaans Concilie deze mysterie-volle en gemeenschapsdimensie van de Kerk blootgelegd". te vormen, komt uit zichzelf en wordt gevoed door persoonlijke bekering tot de spiritualiteit van communio. H. Paus Johannes Paulus II, Apostolische Brief, Een nieuw millennium, Novo millennio ineunte (6 jan 2001), 43 Alle leden van de Kerk zijn geroepen haar te verwelkomen als een gave en een belofte van de Geest die uitgedrukt wordt in de gehoorzaamheid aan zijn impulsen. Ze worden bovendien opgevoed om in de gemeenschap de genade te beleven die in het doopsel werd ontvangen en tot voltooiing gebracht in de eucharistie: de paschale overgang van het 'ik' dat op een individualistische manier werd begrepen tot het kerkelijke 'wij', waarin ieder 'ik', bekleed met Christus Vgl. Gal. 2, 20 , leeft en op weg gaat met zijn of haar broeders en zusters als een verantwoordelijk en actief subject binnen de unieke zending van het volk van God.

Vandaar de noodzaak voor de Kerk om "het huis en de school van de communio"" te worden. H. Paus Johannes Paulus II, Apostolische Brief, Een nieuw millennium, Novo millennio ineunte (6 jan 2001), 43 Zonder de bekering van het hart en van de geest, en zonder ascetische training in wederzijds onthaal en luisteren, zouden de externe mechanismen van communio van weinig nut zijn. Ze zouden dan eenvoudigweg getransformeerd worden in harteloze maskers zonder gezicht. "Wanneer de juridische wijsheid door de formulering van precieze participatieregels de hiërarchische structuur van de Kerk laat zien en de bekoring tot arbitrair handelen en niet gerechtvaardigde pretentie afwijst, dan geeft de spiritualiteit van de communio een ziel aan deze institutionele elementen door de uitnodiging om vertrouwvol en open de waardigheid en de verantwoordelijkheid van elk lid van het Godsvolk ten volle te waarderen." H. Paus Johannes Paulus II, Apostolische Brief, Een nieuw millennium, Novo millennio ineunte (6 jan 2001), 45

Dezelfde attitudes die nodig zijn om de sensus fidei, waarmee alle gelovigen getekend zijn, te beleven en tot rijpheid te laten komen, zijn nodig om haar te beoefenen op de synodale weg. Dit is een essentieel punt in de vorming van een synodale geest, want we leven in een culturele omgeving waarin de eisen van het evangelie en ook de menselijke deugden vaak niet worden gewaardeerd en onvoldoende worden onderwezen. Paus Franciscus, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over de verkondiging van het Evangelie in de wereld van vandaag - Naar aanleiding van de Bisschoppensynode 2012 over de nieuwe evangelisatie, Evangelii Gaudium (24 nov 2013), 64.77 Het is zinvol de volgende attitudes in herinnering te brengen: de deelname aan het leven van de Kerk, dat gericht is op de eucharistie en het sacrament van de verzoening; het luisteren naar het Woord van God om er een dialoog mee aan te gaan en het te vertalen in levende handelingen; het aanhangen van het leergezag in zijn onderricht op het terrein van het geloof en de moraal; het besef elkaars ledematen te zijn als behorend tot het Lichaam van Christus en naar de broeders en zusters gezonden worden, te beginnen met de armsten en de gemarginaliseerden. Het gaat om houdingen die begrepen zijn in de formule sentire cum Ecclesia: dit "voelen, begrijpen en waarnemen in harmonie met de Kerk", dat "alle leden van het Godsvolk bijeenhoudt op hun pelgrimstocht" is "de sleutel tot hun 'samen-opweg-gaan'." Internationale Theologische Commissie, "Sensus Fidei" in het Leven van de Kerk (10 juni 2014), 90 Concreet gaat het erom de spiritualiteit van de communio te doen ontstaan "als opvoedkundig beginsel overal waar mensen en christenen worden gevormd, waar de bedienaren voor het altaar. de Godgewijde personen, de pastorale verantwoordelijken worden opgeleid, waar families en gemeenschappen tot stand komen." H. Paus Johannes Paulus II, Apostolische Brief, Een nieuw millennium, Novo millennio ineunte (6 jan 2001), 43

De eucharistische samenkomst is de bron en het paradigma van de spiritualiteit van de communio. Daarin komen de specifieke elementen van het christelijke leven tot uiting die bestemd zijn om de affectus synodalis vorm te geven.

1. De aanroeping van de Drie-eenheid. De eucharistische samenkomst begint met het aanroepen van de Allerheiligste Drie-eenheid. Door de Vader samengeroepen om Eucharistie te vieren wordt de Kerk, met de uitstorting van de Heilige Geest, het levende sacrament van Christus: "Want waar er twee of drie in mijn naam bijeen zijn, daar ben Ik in hun midden". Vgl. Mt. 18, 19 De eenheid van de Allerheiligste Drie-eenheid in de gemeenschap van de drie goddelijke Personen manifesteert zich in de christelijke gemeenschap die geroepen is om "de eenheid in waarheid en liefde" 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk in de wereld van deze tijd, Gaudium et Spes (7 dec 1965), 24 te beleven, door de uitoefening van de respectieve gaven en charisma's die van de Heilige Geest werden ontvangen met het oog op het algemeen welzijn. 
2. Verzoening. De eucharistische samenkomst bevordert de gemeenschap door middel van de verzoening met God en met de mensen. De confessio peccati viert de barmhartige liefde van de Vader en drukt de wil uit om niet de weg van de verdeeldheid te volgen die door de zonde wordt veroorzaakt, maar die van de eenheid: "Dus als je je offergave naar het altaar brengt, en je herinnert je daar dat je broeder iets tegen je heeft, laat dan je offergave daar voor het altaar achter, en ga je eerst verzoenen met je broeder, en kom dan terug om je offergave te brengen" (Mt. 5, 23-24). Synodale gebeurtenissen impliceren de erkenning van de eigen zwakheden en het wederzijdse verzoek om vergeving. De verzoening is de weg om de nieuwe evangelisatie te beleven. 
3. Luisteren naar het Woord van God. In de eucharistische samenkomst wordt het Woord beluisterd om de boodschap te ontvangen en er de weg mee te verlichten. Men leert luisteren naar de stem van God door te mediteren over de Schrift en in het bijzonder over het Evangelie, door de viering van de sacramenten en vóór alles de eucharistie en door de mensen, in het bijzonder de armen, te verwelkomen. Degene die pastoraal werk verricht en geroepen is om het brood van het Woord samen met het eucharistische brood te breken, moet het leven van de gemeenschap kennen om Gods boodschap over te brengen in het hier en nu van haar leven. De dialogische structuur van de eucharistische liturgie is het paradigma van de gemeenschappelijke onderscheiding: alvorens naar elkaar te luisteren, moeten de leerlingen luisteren naar het Woord. 
4. Communie. De Eucharistie "schept gemeenschap en koestert gemeenschap" met God en met de mensen. H. Paus Johannes Paulus II, Encycliek, De Kerk leeft van de Eucharistie, Ecclesia de Eucharistia (17 apr 2003), 40 De communio, die haar oorsprong vindt in Christus en wordt bemiddeld door de Heilige Geest, wordt gedeeld door mannen en vrouwen die, met dezelfde waardigheid als gedoopten. van de Vader verschillende roepingen ontvangen en deze verantwoordelijk uitoefenen - met als bron het doopsel, het vormsel, de heilige wijding en specifieke gaven van de Heilige Geest - om samen met de menigte van de ledematen één lichaam te vormen. De rijke en vrije convergentie van deze pluraliteit in de eenheid is wat wordt geactiveerd in synodale gebeurtenissen. 
5. De zending. Ite, missa est. De communio die door de Eucharistie tot stand is gekomen, zet ons aan tot zending. Wie deelneemt aan het Lichaam van Christus is geroepen om de vreugdevolle ervaring met iedereen te delen. Elke synodale gebeurtenis stimuleert de Kerk om het kamp te verlaten Vgl. Heb. 13, 13 om Christus te brengen aan de mensen die hun redding verhopen. De heilige Augustinus bevestigt dat we "één van hart en één van ziel moeten zijn op de weg naar God". H. Augustinus, Regula ad servos Dei. I, 3, PL 32, 1378 De eenheid van de gemeenschap is niet waarachtig zonder dit innerlijke telos die haar leidt op de weg van de tijd naar het eschatologische doel, "opdat God zij alles in alles". Vgl. 1 Kor. 15, 28 We moeten ons altijd laten bevragen door de vraag: hoe kunnen we werkelijk een synodale Kerk zijn als we niet "bij de uitgang" leven, gericht op eenieder, om samen naar God toe te gaan?  H. Augustinus, Regel voor gemeenschapsleven, Praeceptum (1 jan 397). I, 3