Synodaliteit manifesteert het pelgrimskarakter van de kerk. Het beeld van het volk van God, geroepen uit de heidenvolkeren Vgl. Hand. 2, 1-9: Hand. 15, 14 , drukt zijn sociale, historische en missionaire dimensie uit. Die komt overeen met de conditie en de roeping van de mens als homo viator. De 'weg' is het beeld dat ons begrip van het mysterie van Christus verheldert als de weg die naar de Vader leidt.  Vgl. H. Thomas van Aquino, Summa Theologiae. I, 2 Vgl. H. Thomas van Aquino, Summa Theologiae. III, prol. Jezus is de weg van God naar de mens en van de mens naar God. Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Encycliek, De Verlosser van de mensen, Redemptor Hominis (4 mrt 1979), 7-14 De genadevolle gebeurtenis waarmee Hij pelgrim werd en zijn tent in ons midden plantte (Joh. 1, 14), gaat verder in de synodale weg van de Kerk.

De Kerk is op weg met Christus, door Christus en in Christus. Hij, de wandelaar, de weg en het vaderland, geeft zijn Geest van liefde (Rom. 5, 5) zodat wij in Hem de "weg die verheven is boven alles" kunnen volgen (l Kor. 12, 31). De Kerk is geroepen om in de voetsporen van haar Heer te treden "totdat Hij komt" (l Kor. 11, 26). Zij is het volk van de weg (Hand. 9, 2)(Hand. 18, 25)(Hand. 19, 9) naar het hemelse Koninkrijk (Fil. 3, 20). Synodaliteit is de historische vorm van haar gemeenschappelijke tocht tot aan de laatste rust (Heb. 3, 7-4, 44). Geloof, hoop en liefde leiden en informeren de pelgrimstocht van de vergadering van de Heer "met het oog op de toekomstige stad" (Heb. 11, 10). Christenen zijn "vreemdelingen en ballingen" in de wereld (1 Pt. 2, 11). Ze zijn gekenmerkt door de gave en de verantwoordelijkheid om het evangelie van het koninkrijk aan allen te verkondigen. 

Het volk van God is op weg naar het einde der tijden (Mt. 28, 20) en naar de uiteinden der aarde (Hand. 1, 8). De Kerk leeft in de ruimte die de verschillende lokale Kerken haar bieden en ze reist door de tijd van Jezus' pascha naar zijn parousie. Zij is een uniek historisch subject, waarin de eschatologische bestemming van de definitieve vereniging met God en van de eenheid van de menselijke familie in Christus reeds aanwezig en werkzaam is. Vgl. Internationale Theologische Commissie, Selectie van ecclesiologische thema’ s bij de 20e verjaardag van de sluiting van het Tweede Vaticaans Oecumenisch Concilie (7 okt 1985). II De synodale vorm van haar reis geeft uitdrukking aan en bevordert de uitoefening van de gemeenschap in elk van de plaatselijke pelgrimskerken en, bovenal, in de ene Kerk van Christus.

De synodale dimensie van de Kerk impliceert gemeenschap in de levende Traditie van het geloof van de verschillende lokale Kerken onderling en met de Kerk van Rome, zowel in diachronische zin - antiquitas - als in synchrone zin - universitas. De overdracht en de receptie van de geloofssymbolen en van de beslissingen van de lokale, provinciale en - in een specifieke en universele zin - oecumenische concilies, hebben de gemeenschap in het geloof, dat de Kerk overal en altijd en door allen belijdt (quod ubique, quod semper, quad ab omnibus creditum est Vgl. H. Vincentius de Lérins, Commonitorium primum. II, 5: CCSL 64, 25-26, p. 149), op een normatieve wijze uitgedrukt en gewaarborgd.

In de Kerk staat synodaliteit ten dienste van de zending. De pelgrimerende Kerk is van nature missionair (Ecclesia peregrinans natura sua missionaria est). 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over de missie-activiteit van de Kerk, Ad Gentes Divinitus (7 dec 1965), 2 "ze bestaat om te evangeliseren". H. Paus Paulus VI, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over de Evangelisatie in de Moderne Wereld, Evangelii Nuntiandi (8 dec 1975), 14 Het hele volk van God is subject van de verkondiging van het Evangelie. 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over de missie-activiteit van de Kerk, Ad Gentes Divinitus (7 dec 1965), 35 Daarin wordt elke gedoopte geroepen om een protagonist van de zending te zijn, omdat we allemaal missionaire leerlingen zijn. De Kerk is geroepen om, in synodale synergie, de in haar leven aanwezige bedieningen en charismatische gaven te activeren en om, in een houding van luisteren naar de stem van de Geest, de wegen van evangelisatie te onderscheiden.