Paus Franciscus - 25 augustus 2018
Als ge thuis ruzie maakt, zorg er dan voor dat ge voor het slapengaan vergiffenis gevraagd hebt en zegt dat ge het betreurt. Ook als ge bekoord wordt in een andere kamer, alleen en apart te gaan slapen, klop dan gewoon aan de deur en zeg: “mag ik alstublieft binnen komen?”. Een blik, een zoen, een lief woord, meer is er niet nodig … en alles is weer zoals voordien! Ik zeg dat omdat gezinnen die het doen, standhouden. Een volmaakt gezin bestaat niet; zonder de gewoonte om te vergeven, wordt een gezin ziek en brokkelt het geleidelijk af.
Vergeven betekent iets van zichzelf geven. Jezus vergeeft ons altijd. Met de kracht van Zijn vergeving, kunnen ook wij anderen vergeven als wij dat echt willen. Is het dat niet, dat wij in het Onze Vader vragen? Kinderen leren vergeven wanneer zij zien dat hun ouders elkaar vergeven. Als wij dat begrijpen, kunnen wij de grootsheid waarderen van Jezus’ onderricht over trouw in het huwelijk. Verre van een kille juridische plicht, gaat het vooral om een krachtige belofte van trouw aan God zelf, aan Zijn woord en grenzenloze genade. Christus is voor ons gestorven opdat wij op onze beurt elkaar zouden vergeven en ons met elkaar verzoenen. Op die manier leren wij als mens en gezin, de waarheid begrijpen van deze woorden van de heilige Paulus: alles gaat voorbij, maar “de liefde vergaat nimmer” (1 Kor 13, 8).
