7 december 1965
De Kerk kan niet beschouwd worden als werkelijk gevestigd, als volop levend en als een volmaakt teken van Christus onder de mensen, zolang er niet naast de hiërarchie een echte lekenstand bestaat, die met haar samenwerkt. Het Evangelie kan immers niet diep doordringen in de mentaliteit, het leven en de arbeid van een volk zonder de actieve aanwezigheid van de leken. Daarom moet men reeds bij de vestiging van een kerk grote aandacht besteden aan de vorming van een rijpe christelijke lekenstand.
De lekengelovigen immers maken volledig deel uit én van het volk Gods én van de burgerlijke maatschappij. Zij behoren tot hun eigen volk, waarin zij geboren zijn, waarvan zij de cultuurrijkdom van het begin af door hun opvoeding in zich hebben opgenomen, met welks leven zij zijn verbonden door velerlei sociale banden, aan welks vooruitgang zij in hun beroep persoonlijk meewerken, waarvan zij de problemen beleven als hun eigen problemen en als zodanig trachten op te lossen. Zij behoren ook tot Christus, omdat zij door geloof en doopsel in de Kerk zijn herboren om door een nieuwe wijze van leven en werken van Christus te zijn Vgl. 1 Kor. 15, 23 , opdat in Christus alles onderworpen wordt aan God en eindelijk God alles moge zijn in allen Vgl. 1 Kor. 15, 28 .
Hun voornaamste taak, zowel van mannen als van vrouwen, is: een getuigenis te zijn voor Christus, een getuigenis, dat zij door hun leven en hun woord tot uitdrukking moeten brengen in hun gezin, in hun maatschappelijke stand, en in hun beroepsmilieu. In hen immers moet zich de nieuwe mens openbaren, die naar Gods beeld is geschapen in ware gerechtigheid en heiligheid Vgl. Ef. 4, 24 . Dit nieuwe leven nu moeten zij tonen binnen de maatschappij en de cultuur van hun land overeenkomstig hun nationale tradities. Zij dienen deze cultuur te kennen, te veredelen en te bewaren, haar tot ontwikkeling te brengen volgens de moderne omstandigheden en tenslotte haar te vervolmaken in Christus, zodat het geloof in Christus en het leven van de Kerk niet langer iets vreemds uitmaken in de maatschappij, waarin zij leven, maar deze kunnen gaan doordringen en omvormen. Zij moeten in oprechte liefde verbonden leven met hun medeburgers, zodat hun omgang de uitdrukking wordt van de nieuwe band van eenheid en algemene solidariteit, die voortvloeit uit het Christusmysterie. Laten zij ook het geloof van Christus verbreiden onder hen, met wij zij verbonden zijn in hun leven en in hun beroep. Deze plicht is daarom zo bijzonder dringend, omdat de meeste mensen de boodschap van het Evangelie slechts kunnen vernemen en Christus slechts kunnen kennen door middel van de leken in hun omgeving. Zelfs moeten de leken, zo mogelijk, bereid zijn om meer onmiddellijk met de hiërarchie samen te werken door het vervullen van een bijzondere zending, ter verkondiging van het Evangelie en ter verbreiding van de christelijke leer; zo geven zij steun aan de Kerk in haar eerste ontwikkeling.
De bedienaars van de Kerk zullen grote waardering hebben voor het actieve lekenapostolaat. Zij zullen de leken vormen tot het besef van hun verantwoordelijkheid, die op hen, als ledematen van Christus, rust ten opzichte van alle mensen. Zij zullen hun een diepe kennis bijbrengen van het mysterie van Christus, hen inwijden in de praktische pastorale methodes en hen in hun moeilijkheden bijstaan volgens de geest van de Constitutie over de Kerk en het Decreet over het lekenapostolaat.
Met eerbiediging dus van de eigen taken en verantwoordelijkheden van herders en leken moet heel de jonge Kerk één levend en krachtig getuigenis afleggen voor Christus, om zo een lichtend teken te worden van het heil, dat in Christus tot ons is gekomen.
