Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

Alle leden van het volk van God zijn arbeiders in de wijngaard: de priesters, de religieuzen, de lekengelovigen, allen tegelijk object en subject van de gemeenschap van de Kerk en van de deelneming aan haar heilszending. Wij werken allen en ieder in de ene en gemeenschappelijke wijngaard van de Heer met verschillende en elkaar aanvullende charisma’s en bedieningen.

De christenen zijn ranken van de ene vruchtbare wijnstok die Christus is, reeds op het vlak van het zijn, nog voordat zij het zijn op het vlak van het handelen: zij zijn levende ledematen van het ene lichaam van de Heer, dat opgebouwd is in de kracht van de Geest. Op het vlak van het zijn; d.w.z. niet alleen door het leven van genade en heiligheid dat de eerste en meest rijke bron is van de apostolische en missionaire vruchtbaarheid van onze heilige moeder, de Kerk; maar ook door de levensstaat die de priesters en diakens, de religieuzen, de leden van de seculiere instituten en de lekengelovigen kenmerkt.

In de Kerk-gemeenschap zijn alle levensstaten zodanig met elkaar verbonden dat zij op elkaar afgestemd zijn.

Hun diepe betekenis is zeker gemeen, zelfs enige: Zij zijn wijzen waarop de gelijke christelijke waardigheid en de universele roeping tot heiligheid in de volmaakte liefde beleefd worden.

Het zijn tegelijk verschillende en complementaire wijzen, zodat iedere wijze een oorspronkelijke en onmiskenbare gestalte heeft en tegelijkertijd in verbinding met en ten dienste van ander staat.

Zo heeft de staat van lekenleven zijn specifieke aard in de seculiere karaktertrek en verwerkelijkt hij een kerkelijke dienst in het getuigen van de betekenis die de aardse en tijdelijke realiteiten hebben in Gods heilsplan, waaraan hij de priesters en de religieuzen op zijn wijze herinnert. Het gewijde priesterschap betekent op zijn beurt de blijvende garantie voor de sacramentele tegenwoordigheid van Christus, de Verlosser, in de verschillende tijden en op de verschillende plaatsen. De kloosterstaat getuigt van het eschatologische karakter van de Kerk of van haar gerichtheid op het Rijk van God, dat hij voorafbeeldt door de geloften van kuisheid, armoede en gehoorzaamheid, waarop hij op zekere wijze vooruitloopt en waarvan hij een voorsmaak is.

Alle levensstaten staan, zowel alle samen als ieder in relatie met de andere, ten dienste van de groei van de Kerk; zij zijn verschillende wijzen die nauw één worden in het ” mysterie van de gemeenschap” van de Kerk en op dynamische wijze gecoördineerd worden in haar ene zending.

Op deze wijze openbaart het ene mysterie van de Kerk in de verscheidenheid van de levensstaten en de roeping de oneindige rijkdom van het mysterie van Jezus Christus, dat het daarin weer tot leven wekt. De Kerk is als een veld met een bekoorlijke en wonderlijke verscheidenheid van kruiden, planten, bloemen en vruchten, zoals de kerkvaders graag herhalen. De heilige Ambrosius schrijft:

“Een veld brengt vele vruchten voort, maar het beste is het veld dat overvloedig vruchten en bloemen voortbrengt. Welnu, het veld van de heilige Kerk is vruchtbaar aan beide, vruchten en bloemen. Hier kan men de knoppen van de maagdelijkheid bloemen zien voortbrengen, daar het weduwschap streng zien domineren als de wouden in de vlakte; elders kan men zien hoe de rijke oogst van de door de Kerk gezegende huwelijken overvloedig de grote graanschuren van de wereld vult en de persen van de Heer Jezus doet overvloeien als van de vruchten van weelderige wijnstokken, vruchten waaraan de christelijke huwelijken rijk zijn”. H. Ambrosius van Milaan, Over de maagdelijkheid, De virginitate. VI, 34: PL 16, 274 Vgl. H. Augustinus, Preken, Sermones. CCCIV, III, 2: PL 38, 1396