H. Paus Johannes Paulus II - 30 december 1988
Het is nodig nu de gemeenschap van de lekengelovigen met het parochiële leven en hun deelnam daaraan nader te bekijken. In dit opzicht moet de aandacht van alle lekengelovigen, mannen en vrouwen, gevestigd worden op een zeer waar, veelbetekenend en stimulerend woord van het Concilie. In het decreet over het lekenapostolaat lezen wij:
“Binnen de gemeenschappen van de Kerk is hun activiteit zo noodzakelijk, dat zonder hun inzet het apostolaat van de bisschoppen en priesters zelf meestal zijn volledig resultaat niet kan bereiken”. 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over het lekenapostolaat, Apostolicam Actuositatem (18 nov 1965), 10
Dat is een radicale uitspraak die natuurlijk begrepen moet worden in het licht van de “ecclesiologie van de kerkgemeenschap” (communio - ecclesiologie).
De bedieningen en charisma`s die verschillend en complementair zijn, zijn alle noodzakelijk voor de groei van de Kerk, elk op eigen wijze.
De lekengelovigen moeten steeds meer overtuigd zijn van de bijzondere betekenis die de apostolische inzet in hun parochie krijgt. Het is nogmaals het Concilie dat op gezagvolle wijze hierop wijst:
“De parochie levert een duidelijk voorbeeld van gemeenschappelijk apostolaat, doordat ze al wat ze daar aan menselijke verscheidenheid vindt tot eenheid samenbrengt en in de universele Kerk invoegt. Mogen de leken eraan wennen in hun parochie nauw met hun priesters samen te werken; hun eigen problemen die van de wereld en alle problemen die het heil van de mensen raken aan de kerkgemeenschap voor te leggen, om ze in gemeenschappelijk beraad te onder zoeken en op te lossen; zich te beijveren alle apostolische en missionaire activiteiten van de parochie naar vermogen de helpende hand te bieden”. 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over het lekenapostolaat, Apostolicam Actuositatem (18 nov 1965), 10
De verwijzing van het Concilie naar het onderzoeken en oplossen van de pastorale problemen “in gemeenschappelijk beraad” moet haar adequate en structurele ontwikkeling vinden door aan de parochiële pastorale raden de meest overtuigde, ruime en besliste betekenis te geven, waarop de synodevaders terecht aangedrongen hebben. Bisschoppensynodes, Propositiones n.a.v. de 10e Bisschoppensynode over de Leken (30 okt 1987), 10
In de huidige omstandigheden kunnen en moeten de lekengelovigen zeer veel doen voor de groei van een echte kerkelijke gemeenschap in hun parochies en voor het opwekken van het missionaire elan ten opzichte van de niet-gelovigen en ten opzichte van de gelovigen die de christelijke levenspraktijk opgegeven hebben of bij wie deze verflauwd is.
Als de parochie de Kerk is die geplaatst is temidden van de huizen van de mensen, dan leeft en werkt zij nauw verweven met de maatschappij en in innige solidariteit met haar aspiraties en noden. De op de maatschappij gelijkende context wordt dikwijls op gewelddadige wijze geschokt door ontbindende en mensonterende krachten, vooral in bepaalde landen en milieus: de mens is verdwaald en gedesoriënteerd, maar in zijn hart blijft steeds het verlangen om meer broederlijke en menselijke betrekkingen te mogen ervaren en onderhouden. Het antwoord op dit verlangen kan uit de parochie komen als deze met een levendige deelname van de lekengelovigen trouw blijft aan haar oorspronkelijke roeping en zending om in de wereld “plaats” van gemeenschap van de gelovigen te zijn en tevens “teken” en “instrument” van de roeping van allen tot gemeenschap; kortom, om het huis te zijn dat voor allen openstaat en dat ten dienste van allen staat, of, zoals Paus Johannes XXIII graag zei, de fontein van het dorp waar alle mensen naar toe komen om hun dorst te lessen.
