Een wezenlijke voorwaarde voor de vooruitgang in de onderscheiding is zich te oefenen in het geduld van God en zijn tijden die nooit de onze zijn. Hij laat geen “vuur van de hemel neerdalen over de ongelovigen” Vgl. Lc. 9, 54 ), noch staat hij het ijveraars toe “onkruid te verzamelen” dat samen met het graan opgroeit. Vgl. Mt. 13,29  Bovendien is er edelmoedigheid vereist, omdat “het zaliger te geven is dan te ontvangen” (Hand. 20, 35). Men  beoefent geen onderscheiding om te ontdekken wat wij nog uit dit leven kunnen halen, maar om te herkennen hoe wij de zending beter kunnen vervullen die ons in het Doopsel is toevertrouwd, en dat houdt in bereid te zijn tot opoffering waarbij men zelfs alles geeft. Geluk is immers iets schijnbaar een paradox en schenkt ons de beste ervaringen, wanneer wij de mysterieuze logica aanvaarden die niet van deze wereld is. Zoals de heilige Bonaventura zei met verwijzing naar het kruis:

“Dit is onze logica”. H. Bonaventura, Collationes in Hexaëmeron. 1, 30

Als iemand deze dynamiek aanvaardt, dan laat hij zijn eigen geweten niet in slaap sussen en stelt zich edelmoedig open voor de onderscheiding.

Wanneer wij ten overstaan van God de wegen van het leven onderzoeken, zijn er geen ruimten die uitgesloten blijven. In alle aspecten van het bestaan kunnen wij blijven groeien en God iets meer aanbieden, zelfs daar waar wij de grootste moeilijkheden ervaren. Maar het is nodig dat wij de Heilige Geest vragen om ons te bevrijden en de angst te verdrijven die ons ertoe brengt Hem de toegang tot sommige aspecten van ons leven te verbieden. Degene die alles vraagt, geeft ook alles en wil in ons binnentreden niet om te verminken of te verzwakken, maar om volheid te geven. Dat laat ons zien dat de onderscheiding niet een aanmatigende zelfanalyse is, een egoïstische navelstaren, maar een waar treden buiten onszelf naar het mysterie van God toe, die ons helpt de zending te beleven waartoe Hij ons tot welzijn van onze broeders en zusters heeft geroepen.