Achilles kard. Silvestrini - 6 januari 1996
In de Oosterse Kerken is de viering van het sacrament van de ziekenzalving soms vrij ingewikkeld en vrij langdurig. Deze opmerkelijke duur - die verschilt van de beknoptheid in de westerse rituelen - onderstreept in feite het mystagogische aspect van het gebed, dat doordrongen is van de overweging van de wonderen van de Heer, die in de verschillende evangelieteksten worden verkondigd en waaruit men kracht en troost put. Bovendien wordt Heer gesmeekt om aan de zieke heil te geven naar lichaam en ziel, zowel in de huidige omstandigheden als aan het einde der tijden, wanneer Hij aan zijn gelovigen de genade zal schenken om deel te krijgen aan de volheid van het goddelijk leven. Indien de omstandigheden dit vereisen, kan het gezag van de afzonderlijke Kerken de tekstgedeelten aangeven welke men dient te gebruiken bij vieringen in het huis van een zieke in zeer slechte toestand of in het ziekenhuis. Toch is het goed om - wat soms al gebeurt en verkieslijk is - in de kerk regelmatig de uitgebreidere formule te gebruiken bij de bediening van het sacrament aan zo mogelijk verschillende zieken samen. In dat geval behoudt het sacrament zijn buitengewone catechetische waarde.