Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

Wetboek
Codex Canonum Ecclesiarum Orientalium
Codex van Canoniek Recht van de Oosterse Kerken (1 oktober 1991) van het Canoniek Wetboek van de Oosterse Kerken beveelt de concelebratie aan met de bisschop of met een andere priester, "opdat de eenheid van het priesterschap en van het offer op geschikte wijze zichtbaar wordt". Verschillende concilieteksten onderstrepen, dat hierdoor de eenheid van heel de Kerk zichtbaar wordt. Het gaat hier dus om een gebruik met grote zeggingskracht. Toch kunnen er redenen zijn om de concelebratie af te raden, vooral wanneer het aantal concelebranten niet in verhouding staat tot het aantal aanwezige lekengelovigen. Als 'icoon' van de Kerk dient de liturgische viering de eigen aard te eerbiedigen van de hiërarchisch gevormde gemeenschap, welke niet alleen uit gewijde bedienaren bestaat, maar uit het gehele volk van hen die, onder hun leiding, in Christus leven. Men zorge ervoor dat concelebranten niet zó groot in aantal zijn, dat zij moeten plaatsnemen in het schip van de kerk, waar zich de gelovigen bevinden, en dus buiten het heiligdom zelf, of de ruimte van het heiligdom zo in beslag nemen, dat het waardig verloop van de ritus verhinderd wordt. Ongetwijfeld dient men echter de concelebratie te verkiezen boven de zogenaamde individuele vieringen zonder volk. Te allen tijde moeten de individuele, op zichzelf staande Eucharistievieringen, die op eenzelfde plaats en moment plaatsvinden aan verschillende altaren, absoluut worden uitgesloten. Zo'n verbod strekt zich natuurlijk niet uit tot de gelijktijdige en gesynchroniseerde viering die vooral in de West-Syrische en Ethiopische tradities soms is voorzien.

Wetboek
Codex Canonum Ecclesiarum Orientalium
Codex van Canoniek Recht van de Oosterse Kerken (1 oktober 1991) van het Canoniek Wetboek van de Oosterse Kerken stelt de wijze vast waarop een concelebratie verloopt met bisschoppen en priesters van verschillende Kerken sui iuris. Het is goed hierbij opnieuw aan te bevelen om ieder liturgisch syncretisme te vermijden en de eigen liturgische gewaden en onderscheidingstekens te dragen van de eigen Kerk sui iuris. Dit is een heel sprekende manier om de verscheidenheid aan kerkelijke tradities en hun samengaan in de eenheid van de Kerk tot uitdrukking te brengen. Het gaat hier om een betekenisvol symbool van toekomstige eenheid in veelvormigheid en om een middel om de Oosterse Kerken en hun eigenheid te beschermen tegen iedere vorm van assimilatie, vooral op die plaatsen waar zij in de minderheid verkeren.

Wanneer het Wetboek
Codex Canonum Ecclesiarum Orientalium
Codex van Canoniek Recht van de Oosterse Kerken (1 oktober 1991) spreekt over de verschillende vormen van deelname aan de eucharistische viering, brengt het meermaals de noodzaak in herinnering om de voorschriften van de liturgische boeken en het particuliere recht te eerbiedigen. Vgl. Wetboek, Codex van Canoniek Recht van de Oosterse Kerken, Codex Canonum Ecclesiarum Orientalium (1 okt 1991), 699. § 2 en 3 Deze aanbeveling geldt ook voor de concelebratie, aangezien de praktijk om eraan vorm te geven in de verschillende Kerken sui iuris en de verschillende rituele families uiteenloopt. Het is bekend dat de recent vernieuwde praktijk van de westerse liturgieën in ruime mate werd geïnspireerd door de Byzantijnse gebruiken, die dan wel werden geïnterpreteerd in het licht van de eigen aangelegenheden, zodat het resultaat verschilde. De deelname aan hetzelfde eucharistisch offer kan in verschillende vormen tot uitdrukking komen, waarbij elke vorm zijn eigen waarde heeft die moet worden bewaard en ontwikkeld op organische wijze. De verwijzing naar de voorschriften van de liturgische boeken is een uitnodiging om de gegevenheden van iedere traditie nauwlettend te onderzoeken en om richtlijnen te formuleren die de authentieke ontwikkelingslijn ervan eerbiedigen.