Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

De Handelingen van de Apostelen beschrijven het leven van de eerste Christenen: "Zij legden zich ernstig toe op de leer der apostelen, bleven trouw aan het gemeenschappelijk leven en ijverig in het breken van het brood en in het gebed (... ). Allen die het geloof hadden aangenomen, waren eensgezind en bezaten alles gemeenschappelijk (... ). Dagelijks bezochten ze trouw en eensgezind de tempel" (Hand. 2, 42.44.46). Hier herkennen we de karaktertrekken van de liturgische eredienst, die zich richt op het luisteren naar het Woord van God dat door de apostelen wordt verkondigd, op het zingen van Gods lof te midden van de samenkomst Vgl. Hebr. 2, 12 , en op de vorming van het Lichaam van Christus, "het ene brood", dat wij met velen vormen in onze gemeenschappelijke deelname aan het gebroken Brood en de Beker der zegening Vgl. 1 Kor. 10, 16- 17 , het grootste sacramentele teken tot aan het einde der tijden.

Hier treedt het communautaire aspect naar voren van een samenkomst die verzameld is rond de apostelen, dienaren van het Nieuwe Verbond, die openbaren dat in de persoon van de gekruisigde en verrezen Christus de beloften zijn vervuld. In de na-apostolische periode laat Ignatius van Antiochië ons hetzelfde beeld van de biddende Kerk zien: "Zoals de Heer niets doet zonder de Vader met wie Hij één is - noch door Hemzelf, noch door zijn apostelen-, zo moet ook gij niets doen zonder de bisschop en de priesters (... ). Kom dan alle tezamen als naar één tempel van God, naar één altaar, naar de ene Jezus Christus, die uit de ene Vader voortkwam en tot Hem is teruggekeerd, één in Hem". H. Ignatius van Antiochië, Brief aan de Magnesiërs, Epistula ad Magnesios. VII, 1-2: Sources chrétiennes 10 A, 84-86

Ook al is het kluizenaarswezen in het Oosten tot bloei gekomen en bloeit het er nog steeds, toch vormt de gemeenschapsaard van het gebed een basisgegeven van de Oosterse spiritualteit. De gelovige situeert zijn geestelijk leven in de liturgische handeling. Dit kenmerk moet worden gehandhaafd en aangewakkerd in het hart van de Christenen, ook om te vermijden dat de gelovigen gaan zoeken naar vormen van spiritualiteit die vaak vreemd zijn aan de eigen traditie en soms aan het christelijke geloof zelf.