Nog geen jaar is het geleden, dat wij voor het laatst bij de gewone audiëntie aan de pastoors en vastenpredikers van Rome de vreugde hadden met u samen te zijn. Welk een ontzettende tragedie heeft sindsdien een fel en onheilspellend licht geworpen op wat wij u toen hebben gezegd in Paus Pius XII - Toespraak
Tot de pastoors van Rome (fragmenten)
(22 februari 1944) over de Tien Geboden en over enkele ernstige plichten van uw heilig ministerie! Deze plichten zijn door die vreselijke gebeurtenissen buitengewoon verzwaard. Zij leggen u grote offers op om uw zorgende ijver en uw liefde behalve over uw eigen parochianen ook nog uit te strekken tot de massa's vluchtelingen, die zich als kolkende stromen van alle kanten op Rome hebben gestort.

Wie kan al de gevolgen van deze veranderingen en ordeloze verhuizingen voorzien en nauwkeurig de resultaten schatten op het gebied van de zielzorg? Deze hangen hoofdzakelijk af van de beantwoording van de vrije wil van de mens aan de genade van God. Men moet zich van dit wezenlijke element een des te juister begrip vormen in een tijd als de onze. Thans zijn de zielen veel meer bloot gesteld aan de machtige stormloop van de bekoringen tegen God en Zijn wet. Daarom hebben zij naast een zorgzamer en ijveriger geestelijke bijstand een meer bijzondere bovennatuurlijke hulp en steun nodig van de genade, die men nederig in gebed van God moet afsmeken. Van de andere kant hebben wij tot onze grote voldoening en troost kunnen vaststellen, dat de geestelijkheid van Rome, en van Italië over het algemeen, zeer waardig en vaak met echte prachtige heldenmoed de verschrikkelijke beproeving heeft doorstaan en nog doorstaat.