Zeer dankbaar aanvaarden wij, eerbiedwaardige broeders, de goede wensen door de vereerde en geliefde deken van het H. College ons in uw aller naam aangeboden; daarbij gaan onze gedachten terug naar zes jaar geleden, toen u ook, en wel voor de eerste keer na de verheffing van onze onwaardige persoon op de Stoel van Petrus, op ons naamfeest uw gelukwensen heeft aangeboden.

Toen was de wereld nog in vrede, maar wat voor vrede; en hoe onzeker! Met beklemd hart, in radeloosheid en gebed bogen wij ons neer over die vrede gelijk iemand zich neerbuigt over het sterfbed van een zieltogende en met vurige liefde hem tegen alle hoop in hardnekkig tracht te ontrukken aan de omstrengeling van de dood.

Onze woorden tot u bij die gelegenheid lieten onze smartelijke vrees doorschijnen voor het losbreken van een conflict, dat altijd dreigender scheen te worden en waarvan niemand uitbreiding of duur kon voorzien.

De ontwikkeling van de gebeurtenissen heeft de waarheid van onze smartelijke voorgevoelens maar al te zeer aangetoond, ja zelfs verre overtroffen.

Nu, na ongeveer zes jaar, is de broederstrijd gestaakt, ten minste in een deel van onze door oorlog verwoeste wereld. Er is vrede, als we het zo tenminste mogen noemen, een vrede, wel broos nog, en die alleen ten koste van voortdurende zorg zal kunnen blijven bestaan en duurzaam worden; vrede, maar de zorg om hem te behouden legt aan heel de Kerk, aan herder en kudde, ernstige en uiterst tere plichten op: geduld er voorzichtigheid, moed en trouw, offergeest! Allen zijn geroepen zich aan die taak te geven, ieder in zijn ambt en op zijn eigen post. Niemand zal daarvoor ooit te veel zorg, te veel ijver kunnen opbrengen.

Wat ons en ons apostolisch ambt betreft, wij weten, eerbiedwaardige broeders, dat wij vast en zeker op uw wijze medewerking, uw aanhoudend gebed en uw onveranderlijke toewijding kunnen rekenen.