Nog een ander punt verdient de aandacht, dat zeer nauw met het voorafgaande samenhangt. Evenmin als de eenheid van de maatschappij kan berusten op de tegenstelling der ‘klassen’, kan een juiste ordening van het economisch leven worden overgelaten aan de vrije concurrentie. Als uit een troebele bron zijn hieruit immers alle dwalingen van de individualistische economische wetenschap voortgekomen. Volgens deze leer moest het economisch leven, waarvan het sociaal en moreel karakter door haar werd veronachtzaamd of haar onbekend was, theoretisch en praktisch volkomen vrij zijn van alle staatsbemoeiing en ongestoord zijn gang kunnen gaan, omdat het in het marktverkeer, d.w.z. in een onbelemmerde concurrentiestrijd, zijn eigen leidend beginsel bezat, waardoor het veel beter dan door het ingrijpen van welk geschapen verstand ook, zou geleid worden. Ongetwijfeld is de vrije concurrentie, zolang zij binnen de perken blijft, gerechtvaardigd en zeer zeker nuttig, maar zij kan toch onmogelijk leiding geven aan het economisch leven, zoals de uitkomst maar al te duidelijk bewezen heeft, toen eenmaal de theorieën van die onheilvolle individualistische geest in praktijk werden gebracht. Daarom is het absoluut noodzakelijk, dat het economisch leven opnieuw afhankelijk worde van een wezenlijk en vruchtbaar leidend beginsel. Deze taak nu kan nog veel minder toevertrouwd worden aan de economische dictatuur, die sinds korte tijd op de concurrentiestrijd is gevolgd, want zij is bruut en blind geweld, dat, om heilzaam te kunnen werken voor het mensdom, krachtig beteugeld en verstandig geleid moet worden, maar zichzelf beteugelen en leiden, daartoe is zij niet in staat. Om deze dictatuur krachtig en volkomen te beheersen, worden hoger en edeler machten vereist: namelijk sociale rechtvaardigheid en sociale liefde. Deze sociale rechtvaardigheid moet daarom de publieke instellingen en in het bijzonder die van het gehele sociale leven doordringen, en het is allernoodzakelijkst, dat zij ook in daden zich uite, m.a.w. een sociale rechtsorde scheppe, waardoor heel het economisch leven als in nieuwe vormen wordt gegoten. Maar de sociale liefde moet zijn als de ziel van deze orde, en het staatsgezag moet met ijver de krachtdadige bescherming en verdediging van die orde op zich nemen. Dit zal des te gemakkelijker kunnen gebeuren, wanneer de staat die lasten van zich afschudt, welke, zoals wij boven reeds zeiden, niet tot zijn werkkring behoren.
