Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

Deze “dienst aan de vreugde en deze spirituele vertroosting” zijn in het gebed verankerd. Zij bestaan erin ons te bemoedigen en iedereen aan te moedigen “God nadrukkelijk om vertroosting te vragen”. Ignatius verwoordt dit op een negatieve manier in de zesde regel van de eerste week, waar hij zegt « tijdens de troosteloosheid de vroegere voornemens niet veranderen” en ons meer toe te leggen op het gebed (GO 319). Dat is goed, want in troosteloosheid geven wij ons rekenschap hoe weinig wij waard zijn zonder die genade of vertroosting (cf GO 324). Het in praktijk brengen en anderen aanleren van het gebed om vertroosting te vragen en af te smeken, is de grootste dienst aan de vreugde. Als iemand zich daar niet waardig toe acht (wat in de praktijk dikwijls voorkomt), dat hij dan ten minste deze vertroosting wil vragen uit liefde voor de boodschap, omdat vreugde tot de evangelische boodschap behoort, en dat hij ze wil vragen uit liefde voor de anderen, voor zijn gezin en iedereen. Men kan geen blijde boodschap brengen met een triest gezicht. Vreugde is geen decoratief surplus, maar een duidelijk teken van de genade: zij wijst erop dat liefde actief, werkzaam, aanwezig is. Daarom mag het streven naar vreugde niet verward worden met het zoeken van een bijzonder effect dat onze tijd kan voortbrengen omdat de consumptie het vereist, maar men streeft naar vreugde omwille van haar existentieel teken: “permanentie”. Ignatius opent de ogen en maakt waakzaam voor de onderscheiding der geesten door het waardeverschil te ontdekken tussen duurzame en voorbijgaande vreugde (Autobiografie 8). De tijd zal het element zijn dat hem de sleutel geeft om de werking van de Geest te erkennen.