Wanneer wij nu de uiterlijke gebeurtenissen en de innerlijke geestelijke groei gedurende deze veertig jaren in het licht van de eeuwigheid beschouwen; wanneer wij van de ene kant de vorderingen in het goede, en van de andere kant de toenemende afval trachten te meten, dan blijkt ons immer duidelijker de gewijde betekenis van die toewijding van het mensdom aan Jezus Christus; dan blijkt ons haar waarde als zinrijke aansporing en als machtig middel tot zuivering, tot opheffing, tot versterking en bevestiging in heiligheid. Tegelijk komt ons niet minder helder voor ogen te staan de hoge wijsheid van die toewijding als krachtige poging tot algehele genezing van de gehele menselijke maatschappij en tot bevordering van haar ware welzijn. Die toewijding lijkt ons als een goddelijke boodschap van aansporing en genade niet alleen voor de Kerk, maar voor geheel de mensheid, die aansporing en leiding nodig had, die zich liet aftrekken van de ware weg, zich wierp in de stroom van het aardse en daar alleen naar haakte en zo een prooi werd van de grootste ellende. Een boodschap was zij voor alle mensen, die in dagelijks groeiend getal zich lieten afbrengen van het geloof in Jezus Christus en meer nog van de erkenning van Zijn wet. Een boodschap eindelijk tegen een reeds algemeen aanvaarde levensbeschouwing, die de leer van liefde, zelfverloochening en onthechting van de bergrede uit het Evangelie, en de goddelijke liefdedaad op het kruis als een ergernis en als een dwaasheid beschouwde. De voorloper van de Verlosser riep de vragenden en zoekenden in zijn tijd luide toe: "Zie daar het Lam Gods" (Joh. 1, 29) om hen er op te wijzen, dat "de verwachte der volkeren" Vgl. Hand. 2, 8 , hoewel nog onbekend, in hun midden vertoefde. Zo ook riep Christus’ plaatsbekleder alle ongelovigen, alle twijfelaars en besluitelozen, die de verheerlijkte, in Zijn Kerk altijd levende en werkende Verlosser weigerden te volgen, of die Hem slechts traag en aarzelend volgden, op krachtig bezwerende toon de woorden toe: "Ziedaar uw Koning". (Joh. 19, 14)

Welnu, de dagelijks toenemende verbreiding en verdieping van de verering van het allerheiligst Hart van Jezus - een gevolg, niet alleen van de toewijding van het mensdom bij het einde van de vorige eeuw, maar ook van de instelling van het feest van Christus-Koning door onzen onmiddellijke voorganger z.g. Paus Pius XI, Encycliek, Over het feest van Christus Koning, Quas Primas (11 dec 1925) is voor de christenen een bron geweest van waarlijk ontelbare zegeningen, als een "krachtige stroom", die "de stad Gods verblijdt". Vgl. Ps. 45, 5 En was er ooit een tijd, die meer behoefte had aan deze zegeningen, dan onze tijd? Was er ooit een tijd, die meer dan de onze gekweld werd door geestelijke armoede en innerlijke leegte, ondanks alle technische vooruitgang en materiele opbloei? Waarlijk, het openbarende woord van de Apocalyps is er op toepasselijk: "Gij zegt: ik ben rijk, ik heb overvloed en ik heb behoefte aan niets; daarom beseft gij ook niet, dat gij ellendig zijt en erbarmelijk, arm, blind en naakt." (Openb. 3, 17)