Als de wettige opvolgers van de apostelen en als leden van het bisschoppencollege, moeten de bisschoppen zich altijd met elkander verbonden weten en zich bezorgd tonen voor alle Kerken, omdat krachtens goddelijke instelling en krachtens de opdracht van hun apostolisch ambt ieder van hen samen met de andere bisschoppen borg staat voor de Kerk. Vgl. Paus Pius XII, Encycliek, Over de toestand van de Afrikaanse missie, Fidei Donum (21 apr 1957), 25 Vgl. Paus Benedictus XV, Apostolische Brief, Over de verkondiging van het geloof over de gehele wereld, Maximum Illud (30 nov 1919), 1-2 Vgl. Paus Pius XI, Encycliek, Over de Katholieke Missie, Rerum Ecclesiae (28 feb 1926) In het bijzonder moeten zij zich bezorgd tonen voor de delen van de wereld, waar het woord Gods nog niet is verkondigd of waar, vooral vanwege het geringe aantal priesters, de gelovigen gevaar lopen, de christelijke levenspraktijk op te geven en zelfs het geloof te verliezen.

Zij moeten daarom hun gelovigen met alle kracht ertoe brengen, de werken van evangelisatie en apostolaat met ijver te steunen en te bevorderen. Bovendien moeten zij zich moeite geven voor de opleiding van geschikte priesters en van hulpkrachten, religieuzen zowel als leken, voor de missies en voor de gebieden, waar priestergebrek heerst. Laten zij ook naar best vermogen ervoor zorgen, dat er van hun priesters enkelen naar de genoemde missiegebieden of diocesen vertrekken om daar, hetzij voor heel hun leven, hetzij minstens voor een bepaalde tijd, het priesterlijk ministerie uit te oefenen.

Daarenboven moeten de bisschoppen bij het besteden van de kerkelijke goederen er aan denken, dat zij rekening moeten houden niet alleen met de behoeften van hun eigen diocees, maar ook met die van andere particuliere Kerken, die immers delen zijn van de ene Kerk van Christus. Laten zij tenslotte oog hebben voor de rampen in andere diocesen of gebieden om deze naar vermogen te lenigen.